شنبه , ۲۹ دی ۱۴۰۳
جنگکلاه بر سرشان گذاشتباد بی صورتشان.سربازانِ پس از جنگسر از دنیایی در آوردندکه هیچ صورتیانتظارشان رانمی کشید«آرمان پرناک»...
گمان کردمچشم های توپایانِ جنگ استاما نه!به پلکیدو سربازِ مردهآرام به روی آب آمدندبه پلکیآرام از گوشه ی کادر بیرون ریختندغمگینمغمگینم برای رنگِ دریابرای آن چشم ها که حالاعمیقاً دنیا رابه رنگی دیگر می بینند... «آرمان پرناک»...
روزی که سربازان دیگر مشکلاتشان را پیش تو نیاورند روزی است که رهبری تو بر آنها به پایان رسیده است....
نطقی که در میدان جنگ برای سربازان ایراد می شود غیر از نطقی است که باید برای ملت ایراد کنند زیرا سرباز را نمیتوان بوسیله جمله پردازی و بکار بردن عبارات برجسته و میان خالی و پوک فریب داد. در صورتی که ملت احمق است و خاصیت فطری هر ملت حماقت میباشد و به جملات و کلمات برجسته، که هزارها از آن بقدر یک پر کاه ارزش ندارد اهمیت میدهد و تصور میکند که با آن کلمات، میتوان دنیا را دگرگون کرد....
من بعد از قریب به چهل سال بودن در دنیا از امروز براى خودم یک عمر عزاى خصوصى اعلام میکنم. من به خاطر از دست دادن بهترین جوانان وطن در هشت سال دفاع مقدس، من به خاطر بانه و سردشت،من به خاطر زلزله رودبار و منجیل، من به خاطر تمام مسافران ایرباس، من به خاطر مهاجرت متخصصان کشورم، من به خاطر زلزله بم، من به خاطر هرجان عزیزى که به دلیل تحریم ها از دست رفت و هر پدرى که در این سرزمین زرخیز شرمسار خانواده اش شد ، من به خاطر غواصان دست بسته، من به خاطر حاجیان...
