متن نقد

سخن، تاج‌بخش است و تختِ سپهر
فردوسی برافراشت با داد، مهر
تو بی‌خِردی، بی‌هنر، بی‌نشان
جهان زنده از اوست تا جاودان

زبان شعری ما(نقدی به انتقاد)

زین پس دگر بهانه ی خالی نمی کنم
یاد از بهار و رقص و شلالی نمی کنم

آرایه ای به استعاره ی مژگان دلبری
تلمیح را به گونه ی چالی نمی کنم

دیگر همینکه از تو بگویم غنیمتست!
سودا به غیر رزق حلالی نمی کنم...

از نسیه بیذارم،



نقد میخواهمت بفهم...!