متن گُلِ کوهی

مَهِ شَوو تارُم
بیو هیجارُم
مِن ای دنیا
مو تونَه دارُم

نبویی تو
نفس، نیترُم بکشُم
خُت هم دونی،
نا نیاره دلوم

بیو وَم بِرَس،
که دنیام مث پوییزِه،
نبویی تو،
تهلَه خاره دلوم

تو خت دونی،
دل تینام، تنگته
هنی ای دلو مو،
تشنه ی بنگته

تو جورِ تارازی،...

ماهی، روشنیِ دریاست و
دریا، آیینه‌ای که ماه در آن می‌اندیشد
آن‌دَم که شب آرام نزدیک می‌شود
چشمانِ دریا پلک می‌زند
آه! ای خرمنِ سپیدِ مهاجر
ای ابرِ مهربان
رهایم کن از زمین
بگذار همچو نور
بگذرم از هرچه آیینه‌ست
بگذار در لانه‌ی پرنده‌ای
در لابلای پرده‌های باد، بخوابم
بگذار...