متن استقامت روحی

من قوی‌تر از آنم که در خیال‌ها بگنجد
هر سقوط، پرواز دیگری در دلم می زاید
زخم‌هایم نه درد، که گل‌های وحشیِ خاطرات نبردند.
هیچ بادِ تندی نمی‌تواند فانوس روحم را خاموش کند.
من ادامه‌ام…
حتی در انتهای تمام راه‌ها

زندگی…
چون دریایی خفته در آرامش،
که ناگهان در آغوش طوفان، خشمِ پنهانش را آشکار می‌کند.

ما، قایق‌هایی بی‌لنگر بر موج‌های سرکش،
تنها چراغمان، امیدی خاموش و روشن در دل تاریکی.

باد می‌وزد،
می‌کوشد ما را به گرداب بی‌پایانی بکشاند،
اما مگر نه آنکه طوفان، آزمونِ استقامت است؟

ابرها می‌غرند،...