پدرم گاه صدا میزندم شعر سپید! بس که آشفته و رنجور و به هم ریخته ام
آشفته کرد / موی سرش را آذر/ دف می زند پاییز
آشفته تر از موی تو این حال دل ماست...
چه کند با غم تو این دل آشفته ی من ؟!