جمعه , ۲ آذر ۱۴۰۳
پدرم گاه صدا میزندم شعر سپید!بس که آشفته و رنجور و به هم ریخته ام...
آشفته کرد / موی سرش را آذر/ دف می زند پاییز...
آشفته تر از موی تو این حال دل ماست......
چه کند با غم تو این دل آشفته ی من ؟!...