متن اشعار مرتضی میرزادوست

شعرهایم،

فرزند سکوتی ست

که ناکام

از دنیا رفت..

سکوتت
کویری ست بی پایان
که بادهای غریبش
نقش ناگفته ها را
بر رمل های زمان می نگارد
و من
مسافری بی قافله
پا در رهگذرِ
بیصدای این توفان خاموش
در جستجوی بذر واژه هایی
که هرگز نبالیدند..
کاش می شد
پشت این دیوار،
چشم شب باشم
تا کشف کنم...

سکوت،

پناهگاهی ست

که در آن

حجم دلتنگی ات را

در آغوش می کشم..

اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ عَلِیِّ بْنِ مُوسَىٰ الرِّضَا الْمُرْتَضَىٰ الْإِمامِ التَّقِیِّ النَّقِیِّ وَحُجَّتِکَ عَلَىٰ مَنْ فَوْقَ الْأَرْضِ وَمَنْ تَحْتَ الثَّرَىٰ الصِّدِیقِ الشَّهِیدِ صَلاةً کَثِیرَةً تامَّةً زاکِیَةً مُتَواصِلَةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَةً کَأَفْضَلِ مَا صَلَّیْتَ عَلَىٰ أَحَدٍ مِنْ أَوْلِیَائِکَ.


در سمتِ نگاهِ تو که آید زوّار

من با دلِ خود آمده ام ده ها...

ایستگاه،
سوت و کور..

فقط
باد
چادر زده

انگار،
هیچ صندلی
برای
هیچ سوتی
دست تکان نداده..

له و لورده
زیر پای بیرحم زمین،
دستِ مهربان آسمان
نوازشم می کند..
هر چقدر هم
زخم ها فریاد برآرند
می دانم
روزی
در آغوش ابرهای سپید
آرامشِ ابدی را
لمس خواهم کرد..

پیشانیِ خود را به ریا می سایند
هر سال به خانهِ خدا می آیند

غافل، بغلِ سطلِ زباله هر روز
جمعی زِ سرِ نیاز، غم می زایند

مرا یاد تو آرام نهان است
جهانی در میان این جهان است

کسی از عشق تو محروم باشد
درون قصر هم بی خانمان است

میدان شهر،
شعری را شلّاق می زدند
پرسیدم جرمش چیست؟
گفتند: مستی
گفتم: شعر مگر شراب می خورد؟!
گفتند: نه،
امّا
دیشب
از حوالیِ
"چشم های تو" رد شده..

ما درختان کهن
که سالها
همصحبت رودها بودیم،
چه زود
تسلیمِ
آبیاری قطره ای شدیم..

_ زندگی
ردّ پایی ست
که محو می شود
روی شن های ساحل،
پیش از آن که
موجی دیگر
برگردد..

در شهری که آسمانش

پا به ماهِ

سقفِ چاک‌خورده‌ی انباری متروک است

گرسنگی

علی البدلِ رنگ پریدگیِ آینه‌هاست

دست‌ها

سایه‌های رقصنده در آغوشِ هیچ

و شکم‌ها

دفترچه‌های خاطراتِ خالی

از بویِ نان

از طعمِ سیب

از آمیزشِ غضروف های فریب

مردی در میدان

با کلاه خودی از آرزوهایِ آمپاس

خطوطِ...

هر بار

نسیم یادت

در آسمان دلم می وزد،

طی الارض می کنم

به سرزمین چشمانت..

می ترسم،

فرجام دوست داشتنت

عشق زیر خاکی گردد

بهشت یا جهنّم

برایم تازگی نخواهد داشت،

وقتی

بارها و بارها

بهشت را در تبسّمت

و جهنّم را در درد و رنج هایت

تجربه کرده ام..

نسیمی دلگشا کن باورت را

نوازش کن رخ دور و برت را

صباحی هم شدی مانند طوفان

مزن بر بام هر مسکین سرت را

درختی بود سبز و سرزنده
که شادابی اش
زبانزد همه گیاهان و پرنده ها بود
اما
این دلخوشی دیری نپایید،
وقتی باغبان
شاخه امیدش را برید
و در خاکی دور کاشت..
دلش تنگ می شود برای آغوشی گرم،
جگرگوشه اش را
بار دیگر به تنش بفشارد
هر صبحدم
شبنم ها...

وقتی که شب

چادر ستاره دارش را

از گیسوان کهکشان ها بر می دارد

ماه

چشم بر هم می نهد

خورشید

کلید اسرار ازل را

بر قفل شب می چرخاند

تا سپیده رخ در رخ خاک بگذارد،

ردای زرّینش را

بر دوش زمین بکشد

و جهان یک نفس بایستد

در...

گاهی

به قبرم

سر می زنم،

هنوز

نفس هایت

در آن زندگی می کنند..

هر دو می بافیم
تو گیسوانت را
من خیالم را

هر دو می نازیم
تو به چشم های خمار
من به دل عاشق

هر دو می نالیم
تو از دست من
من از جبر روزگار

و هر دو می کاهیم
تو از کلامت
من از سالهای عمر...

کوچه
دوباره سراغت را می گرفت
بیچاره،
چراغ سر خیابان
مدتهاست نخوابیده
حیاط هم مثل هر صبح
گرد و غبارش را
به شوق آمدنت جارو می کند
و
من................
بگو
که نامیدمان نمی کنی

_نیازی به شکنجه نیست ..

اعتراف می کنم

همه ی غزل هایم را

از چشمان او دزدیده ام

_من که همیشه
از شکست قافیه در هراس بودم
در زلزله ی عشق تو
آزادترین شعر جهان شده ام

_کبوترهای ذهنم
فقط در حوالی بام تو اوج می گیرند
و پروانه ای
از نردبان شب بالا می رود
تا راز این پرواز را از ستاره ها بپرسد
چه کسی باور می کرد
این حجم از نور
در حروف ساده ی "دوستت دارم "
نهفته باشد..