متن امیرخسرو دهلوی

زهی عمر دراز عاشقان، گر
شب هجران حساب عمر گیرند

باغ در ایام بهاران خوش است
موسم گل با رخ یاران خوش ست
چون گل نوروز کند نافه باز
نرگس سرمست در آید به ناز

جهان بی عشق سامانی ندارد
فلک بی میل دورانی ندارد
نه مردم شد کسی کز عشق پاکست
که مردم عشق و باقی آب و خاکست
چراغ جمله عالم عقل و دینست
تو عاشق شو که به ز آن جمله اینست...

هر شبی در غم هجرت شب یلداست مرا

که به سالی به جهان یک شب یلدایی هست

بوی گل گه گه که می آید، ز من جان می رود

ابر و باران و من و یار ستاده به وداع

من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا

جانم فدای زلف تو آندم که پرسمت
کاین چیست موی بافته، گویی که دام تست

ای نفس صبحدم ،گر نهی
آنجا قدم
خسته دلم رابجو، در شِکنِ
موی دوست

جان بِفِشانم زشوق، در ره
باد صبا
گر برساند به ما،صبح دمی
بوی دوست...

چشم و دل
هر دو به رخسار تو آشفته
و مست...

️️️

بی تو جهان چه باشد؟! آتش زنم جهان را...

چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا...

بر خاطر من جمله فراموش و تو یادی..

بُریدم از جهان بهر تو و با تو نپیوستم...

جانی دگرم باید؛ شکرانهٔ فرمانت

آن لحظه که در کشتن آید ز تو فرمانم

کششی که عشق دارد ، نگذاردت به اینسان

به جنازه گر نیایی ، به مزار خواهی آمد

کافر نکند با دل من آن چه تو کردی..

خرم آن لحظه
که مشتاق به یاری برسد

من خود بلای خویشم از خود کجا گریزم

از سر بالین من برخیز ای نادان طبیب دردمند عشق را دارو به جز دیدار نیست

بلاگردان چشمت کن مرا گاهی نگاهی

گم شدم در سر آن کوی
مجویید مرا...️

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا..؟

چو منی را مده از دست، که کمتر یابی...!