متن هجر

درکم کن و، ترکم نکن؛ یار؛
تر کم‌ نشد چشمم برایت!

بنگر چه سان با جان نشسته،
سرتاسرِ حسّم به پایت!

در هجرتو ای عشق چو بیمار به خود می نالم

قلب من دیگر به لب هایت ندارد اشتیاق
تا به کی در زیر تیغت جان سپارم با فراق

گر چه از هجران تو جان در تنم پر می زند
مثل جای خالی عکست به دیوار اتاق

در دلم دارم هزاران آرزو هر شب که باز
یاد من از خاطرت افتد...




مشق عشق در دل نویسم نوش هجر در کام تلخ
زهر خندی بر لب و داغی به سینه از غمش



فیروزه سمیعی

باید از خواب و خیالت کمی آسوده شوم

غرق این زندگی خاکی و آلوده شوم

آنقدر جامه دوری به تن آراسته ای

حال باید به لباس غمم آموده شوم

من که دانم که دگر وصل تو حاصل نشود

وقت آن است که از هِجر تو فرسوده شوم

روز ها فکر...

با آن که دلم از غم هجرت خون است

شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب!

هجرانش چنین است، وصالش چون است؟

هستم به وصال دوست دلشاد امشب

وز غصهٔ هجر گشته آزاد امشب

با یار بچرخم و دل میگوید

یارب که کلید صبح گم باد امشب

هجر یعنی
من تو را
کم دارم

احمد کمائی

عاقلی بودم که عشق آمد امانم را گرفت
بندبند جسم و جان و استخوانم را گرفت

لال گشتم تا که عشق آمد به ایوان دلم
در ازای این محبت او زبانم را گرفت

با اشاره من بدو گفتم که خوشحالم ولی!!
او بحالم گریه کرد، شوق نهانم را گرفت

کور...

هر شبی در غم هجرت شب یلداست مرا

که به سالی به جهان یک شب یلدایی هست

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد

وقت است که همچون مه تابان به درآیی

با آن که دلم از غم هجرت خون است

شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب!

هجرانش چنین است، وصالش چون است؟

آید وصال و هجر غم انگیز بگذرد
ساقی بیار باده که این نیز بگذرد

ای دل به سردمهری دوران، صبور باش
کز پی رسد بهار ، چو پائیز بگذرد

ای آنکه ز هِجر تو ندیدیم رهایی ؛
باز آی که دل خسته شد از بارِ جدایی

گویند که سوزد دل عاشق به جهنم
سوزنده‌تر از هجر تو بر دل شرری نیست

ای خوشا روزا که ما معشوق را مهمان کنیم
دیده از روی نگارینش نگارستان کنیم

گر ز داغ هجر او دردی است در دل‌های ما
ز آفتاب روی او آن درد را درمان کنیم

نگارم رفتنت دیوانه ام ڪرد

هواےدیدنت پروانہ ام ڪرد

شدم آواره تا یابم نشانت

هواےهجر تو بےخانہ ام ڪرد

دلم مے از نگاهت نوش مےڪرد

فراقت راهے میخانه ام ڪرد

بیا که بر سر آنم که پیش پای تو میرم
ازین چه خوشترم ای جان که من برای تو میرم
ز دست هجر تو جان می برم به حسرت روزی
که تو ز راه بیایی و من به پای تو میرم

هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک
گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
مرا امید وصال تو زنده می دارد
و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

ای که نزدیک تر از جانی و پنهان ز نگه

هجر تو خوش ترم آید ز وصال دگران

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

نازنینا ما...