دلم چون بادبانِ پاره بر طوفان غمها سرگران مانده به امیدی که روزی در افق پیدا شود فانوس رویایی نوای درد را «ساهر» به شوق عشق میخواند که میداند پس از شب، صبح میتابد ز زیبایی
