نسبت عشق به من نسبت جان است به تن تو بگو من به تو مشتاق ترم یا تو به من ؟
مرا هر چند می خواهی ولی در بند می خواهی رها کن گیسوانت را، بگیر آزادی ما را
گویند برو تا برود صحبتت از دل ترسم هوسم بیش کند بعد مسافت
چرا پنهان کنم ؟ عشق است و پیداست ، درین آشفته اندوه نگاهم تو را می خواهم ای چشم فسون بار که می سوزی نهان از دیرگاهم
درون ما ز تو یک دم نمیشود خالی
چه بی تابانه می خواهمت ای دوری ات آزمون تلخ زنده به گوری چه بی تابانه تو را طلب می کنم
ساقیا امشب صدایت، با صدایم ساز نیست یا که من مستم یا که سازت، ساز نیست ساقیا امشب مخالف می نوازد تار تو یا که من مست و خرابم یا که تارت، تار نیست ساقیا امشب پر از دردم، خرابم کن سیه مستم نما سیر از شرابم کن
از سر من هوای تو ، هیچ به در نمی رود
این سر مست دو چشم سیاه توست
هیچ میدانی که من در قلب خویش نقشی از عشق تو پنهان داشتم؟
تو ناز مثل قناری تو پاک مثل پرستو برای من تو همیشه، همیشه محبوبی پناهم ده درون خلوت امن و امید راهم ده
رفتم به کلیسیای ترسا و یهود دیدم همه با یاد تو در گفت و شنود با یاد وصال تو به بتخانه شدم تسبیح بتان زمزمه ذکر تو بود
گر چه شده ام چو مویش از غم یک موی نخواهم از سرش کم گر چه ز غمش چو شمع سوزم هم بی غم او مباد روزم
از همچون تو دلداری دل برنکشم، آری
یک روز می رسد که در آغوش گیرمت هرگز بعید نیست خدا را چه دیده ای
می خوابم رو به عشق و رو به سوی تو تنها تو را می بینم در خواب آنقدر خوابت را دیده ام با تو راه رفته ام حرف زده ام در رویا که دیگر از من چیزی نمانده است به جا
بر سرم قرآن و دستانم به سوی آسمان از خدا می خواهمت امشب اجابت می شوی؟
من سجده کنم بر تو اگر عین گناه است
دست از طلب ندارم تا کام من برآید یا تن رسد به جانان، یا جان ز تن برآید جان بر لب است و حسرت در دل که از لبانش نگرفته هیچ کامی، جان از بدن بر آید
در من کسی باز یاد تو افتاد، امشب بانگی تو را، از درونم صلا داد، امشب من بی تو امشب دلم شادمان نیست اینجا بی من تو هر کجا که هستی دلت شاد امشب
وقتی که برای اولین مرتبه نگاهم با نگاهت تلاقی نموده و برق نگاهت جانم را به آتش کشید آنموقع هیچ کس، حتی تو هم نمیدانستی که در دلم چه میگذرد آن لحظه با تمام وجودم تو را دوست داشتم و این تنها حقیقتی بود که هرگز نتوانستم در قبالش سکوت...
من پذیرفتم شکست خویش را من پذیرفتم که عشق افسانه است میروم شاید فراموشت کنم با فراموشی هم آغوشت کنم می رسد روزی که بی من لحظه ها را سر کنی می رسد روزی که مرگ عشق را باور کنی
بیمار خنده های توام بیشتر بخند
رمقی بیش نماندست گرفتار غمت را
