متن عراقی

جانا ، نظری که ناتوانم
بخشا ، که به لب رسید جانم

بد عهدی عمر بین، که گل ده روزه
سر بر زد و غنچه گشت و بشکفت و بریخت

تا کی از ما یار ما پنهان بود؟
چشم ما تا کی چنین گریان بود؟
تا کی از وصلش نصیب بخت ما
محنت و درد دل و هجران بود؟...

شاد کن جان من، که غمگین است

رحم کن بر دلم، که مسکین است

روز اول که دیدمش گفتم:

آنکه روزم سیه کند این است

روی بنمای، تا نظاره کنم

کارزوی من از جهان این است

دل بیچاره را به وصل دمی

شادمان کن، که بی‌تو غمگین است

بی‌رخت دین...

ز غصه صدهزاران قصه دارم

ولی پیش که خوانم؟ با که گویم؟

غم هجران تو، ای دوست، چنان کرد مرا

که ببینی نشناسی که منم یا دگری؟

آشکارا نهان کنم تا چند؟

دوست می دارمت به بانگ بلند

به امید وصال تو دلم را شاد می دارم

دلی یا دلبری، یا جان و یا جانان، نمی دانم

همه هستی تویی، فی الجمله، این و آن نمی دانم

دل نزد تو است، اگر چه دوری ز برم

جویای توام، اگر نپرسی خبرم

بیا، که با تو مرا صدهزار پیوند است

بیا، که دیده به دیدارت آرزومند است

مرا آن بخت کی باشد که تو خواهان من باشی؟

نگارا، وقت آن آمد که یکدم ز آن من باشی

دلم بی تو به جان آمد، بیا، تا جان من باشی

دل نزد تو است، اگر چه دوری ز برم

ز دل، جانا، غم عشقت رها کردن توان؟ نتوان

ز جان، ای دوست، مهر تو جدا کردن توان؟ نتوان

مرا دردی است دور از تو، که نزد توست درمانش

عشق شوقی در نهاد ما نهاد

کجایی؟ای ز جان خوشتر ، شبت خوش باد من رفتم

آشکارا نهان کنم تا چند؟

دوست می دارمت به بانگ بلند

ز شادی در همه عالم نگنجم

اگر یک لحظه غم خوارم تو باشی

دلم آنگاه خوش گردد که تو دلدار من باشی

مرا جان آن زمان باشد که تو جانان من باشی

مرا دردی است دور از تو،
که نزد توست درمانش

غم هجران تو ای دوست چنان کرد مرا
که ببینی نشناسی که منم یا دگری!