متن جلیل صفربیگی

کاش بارانی ببارد قلب ها را تر کند
بگذرد از هفت بند ما، صدا را تر کند
قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها
رشته رشته مویرگ های هوا را تر کند
بشکند در هم طلسم کهنه ی این باغ را
شاخه های خشک و بی بار دعا را...

من با تو چقدر ساده رفتم بر باد

تو نام مرا چه زود بردی از یاد

من حبه ی قند کوچکی بودم که

از دست تو در پیاله ی چای افتاد

هر گوشه که می نشست تنهایی بود
بغضی که نمی شکست تنهایی بود
برخاست که هرچه داشت با خود ببرد
در گنجه فقط دو دست تنهایی بود

چون سایه که روی بدنم افتاده
یا لکه که بر پیرهنم افتاده
در تک تک عکس هام تنهایی هست
دستی که به دور...

کاش بارانی ببارد قلب ها را تر کند
بگذرد از هفت بند ما، صدا را تر کند

قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها
رشته رشته مویرگ های هوا را تر کند

بشکند در هم طلسم کهنه این باغ را
شاخه های خشک و بی بار دعا را تر...

در خویش مچاله، سفره ی خیلی هاست
لبریز نخاله، سفره ی خیلی هاست

لطفا لگدش نزن که حرمت دارد
این سطلِ زباله، سفره ی خیلی هاست

هر شب به هوای دیدنت، ازخوابی

آسیمه دویده ام به خوابی دیگر..!!

یک بار نه صد بار نه هر بار نفهمید
انگار نه انگار... نه انگار نفهمید

فریاد زدم داد زدم دوستتان دا...
یک عمر به در گفتم و دیوار نفهمید