متن راز طبیعت

آرام گرفته بودم
در آغوشِ شب،
در سکوتی مرموز،
که ناله‌های زمین
خواب را از چشمانم ربود.

مه،
چون شبحی بر شانه‌ی کوه خمیده بود،
و نسیم،
حرف‌هایی را که خاک سال‌ها پنهان کرده بود،
در گوشم می‌ریخت.

برگ‌ها
از دردِ ریشه‌ها نجوا می‌کردند،
و رودخانه،
سنگ‌ها را
با لالاییِ...

تو خروش آبشاری،
که از بلندای سنگ‌ها می‌گریزد،
عاشقانه بر زمین میریزد،
تا آبی شود زلال.
آرامش روحی،
صدای روح‌بخش رودی،
که در تنهایی کوهستان
با باد در میان می‌گذارد،
رازهایش را.