متن آرامش روح

هر دانه گر به باورِ امید جان دهد
روزی رسد که شاخه به بستان نشان دهد
در خاکِ تیره گرچه خموش است و بی‌صدا
اما چراغِ شوق، به دل نورِ جان دهد
از ذره‌ذره‌ی هوسِ سبز گشتنش
بنگر چگونه حوصله بر آسمان دهد
آری، اگر امید درونش چو نور است...

تنهایی و آرامش و یک شعر غزل وار

یک جرعه ز قهوه و کمی جنبش افکار

یادی ز گذشته کنم و زیر و بم خود

گاهی بشود تجربه و گاه که معیار...

یک نفر هست؛
که تو را می‌فهمد؛
که تو را می‌خواند؛
که تو را می‌داند؛
می‌شناسد تو را بهتر از تو...
تکیه بر او بکن!

باور کن:
یک نفر هست؛
که هماره،
پایدار و پیوسته،
تکیه‌گاه توست؛
و تو می‌توانی:
نجوای دلت را،
به آرامی؛
با تمام عشق،
برایش زمزمه کنی!
تکیه بر او بکن!

ای بیکرانه‌ی رحمت و عطوفت!
در همهمه‌ی هجوم یاس؛
در ازدحام دلتنگی،
تنها دریای یاد تو می‌تواند،
اقیانوس ناآرام وجود مرا،
آرام بنماید!

مگر از زندگی چه خواسته ایم؟
آیا زیادیست بودن در کنار آدم هایی که روحمان را نوازش میکنند؟

خدایا...
نه چیزی خواستم، نه گله‌ای داشتم.
فقط آمدم بمانم کنارت،
همین‌قدر ساده،
همین‌قدر عمیق.
می‌دانم بعضی دعاهایم اجابت نشد،
اما حالا می‌فهمم
برخی بی‌جوابی‌ها،
عینِ مهربانی تو بود.
تو بلد بودی کجا سکوت کنی
تا من بفهمم کجا باید صبور باشم...
و این روزها،
دل‌خوشم به همین خلوت‌های پنهانی،...

زندگی را زیبا می بینم هرگاه به بال شگفت انگیز پروانه ها خیره می شوم
زندگی را پر عشق می بینم هرگاه به اغوش پر مهر مادر می روم..
زندگی را رنگار رنگ می بینم هرگاه رنگین کمانی زیبا در اوج اسمان پدیدار می شود

زندگی را پر ارامش می...

دلِ دنیا، به روی سیلِ نابودی، بنا هست

ولی یک کارگر، بر روی هر پُل، می‌درخشد

به گاهِ رفتن از: دنیای فانی، مثلِ ماهی

نگاهش، تا افق‌های پُر از گُل، می‌درخشد
پ. ن:

پیامبر اکرم (ص):
«کسی که از راه حلال در طلب دنیا باشد و قصد او (از کار...

ـבلم می خواهد در چمنزاری مهمان باشم
زمانش در خواب وفضایش غرق درسکوت باشد.
با گشاده رویی به پیشوازم بیاید خود را در آغوشش پهن کنم تا به
تن خسته و روح روانم جانی دوباره ببخشدو نور خورشید غم هایم را کود کند و با امدن قطره شبنمی از دل...

                    آتش، نامِ دیگرِ توست

چهارشنبه‌ای که آخرین سطرِ سال را ورق می‌زند،
با آتش،
با نور،
با جادویی که از دلِ خاکسترها زاده می‌شود.

من امشب از روی تمام دلتنگی‌ها می‌پرم،
می‌سپارمشان به زبانه‌های شعله،
تا دیگر هیچ غمی، شبیه دوده بر دلم ننشیند.

صدای قاشق‌زنیِ دخترکانِ عاشق،
در کوچه‌ها...

همچون رقص قاصدک همواره در لبخند باد
یا بلور سایه ای با بغض خفته بیم و داد
کرده پژمان صاعقه در جسم گلبرگی کنون
نقطه آغاز شرح یک تگرگی دل زخون
کاروانی شب رو ای دل زیر نور ماهتاب
چهره ای آراسته اندر پس و زیر نقاب
بید لرزان دستخوش...

🌷🌷🌷
 رویایت جاری‌ست،

بر آسمان چشمانم؛ 

باور دارم؛ که تو،

نمرده‌ای؛ هستی...

باور دارم؛ که می‌آیی،

با شور؛ با سرمستی...

به دریا میزنم دل را
نیازی نیست ساحل را
من از طوفان نمیترسم
چو آغوش تو را دارم

من
هم صدا با
امواج سرکش احساس
روح ناآرام خود را
به ساحلِ آرامِ عبادت می سپارم
و از نسیم روح افزای اقیانوس عشق
سرزندگی و امّید را
به ژرفای نبضِ جانم
هدیه می نمایم...

آرامش شب‌هایم نفس‌هایت را می‌شنوم وقتی در خیالم پرسه می‌زنی
و من،
تمام هستی ام را به تو می‌سپارم
ای یار جاودانم خیالت همیشه در قلبم است

تو خروش آبشاری،
که از بلندای سنگ‌ها می‌گریزد،
عاشقانه بر زمین میریزد،
تا آبی شود زلال.
آرامش روحی،
صدای روح‌بخش رودی،
که در تنهایی کوهستان
با باد در میان می‌گذارد،
رازهایش را.

وقتی با قلب پاک با شما معامله کنند سایر مشکلات زندگی هر چه طولانی باشد قابل تحمل است و انسان ناراحتی جسمی را در برابر آرامش روح بزودی از یاد خواهد برد.

ژان ژاک روسو | تفکرات تنهایی