متن سهراب سپهری

باز آمدم از چشمه ی خواب،کوزه ی تر در دستم
کوزه ی تر بشکستم
در بستم
و در ایوان تماشای تو بنشستم

و عشق ، تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن
و نوشداروی اندوه

بیا ذوب کن در کف دست من جرم نورانی عشق را

مرا گرم کن

می نگری رسایی چهره ات حیران می کند مرا

‌ به چه می اندیشی ؟

نگرانی بیجاست
عشق اینجا
لحظه ها را دریاب
زندگی در فردا نه
همین امروز است

بیا تا برات بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد
و خاصیت عشق این است

دلم گرفته
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز مرا ازهجوم خالی اطراف نمی رهاند

تو اگر در تپش باغ

خدا را دیدی

همت کن و بگو


حوضشان بی آب است

هیچ کس با من نیست
مانده ام تا به چه اندیشه کنم
مانده ام در قفس تنهایی
در قفس میخوانم
چه غریبانه شبیست
شب تنهایی من

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر
سحر نزدیک است

هردم این بانگ برآرم از دل
وای
این شب چقدر تاریک است

تو مرا آزردی
که خودم کوچ کنم از شهرت

تو خیالت راحت
میروم از قلبت
میشوم دورترین خاطره در شبهایت
تو به من میخندی
و به خود میگویی: باز می آید و میسوزد از این عشق ولی
برنمی گردم ، نه
میروم آنجا که دلی بهر دلی تب دارد
عشق...

یادمان باشد
اگر خاطرمان تنها ماند
طلب عشق
ز هر بی سر و پایی نکنیم

چترها را باید بست
زیر باران باید رفت
فکر را،خاطره را،زیر باران باید برد
عشق را زیر باران باید جست

زمین باران را صدا می زند 
من ، تو را

دود می خیزد ز خلوتگاه من
کس خبر کی یابد از ویرانه ام ؟

با درون سوخته دارم سخن
کی به پایان می رسد افسانه ام ؟

به نجوایی صدایم کن
بدان آغوش من باز است
برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو
تمام گامهای مانده اش با من

تو ناگهان زیبا هستی
تو را یافتم آسمان ها را پی بردم

بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی
غمی افزود مرا بر غم ها

دیگران را هم غم هست به دل
غم من ، لیک ، غمی دردناک است

اتاق خلوت پاکی است
برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد
دلم عجیب گرفته است
خیال خواب ندارم

بیا تا برات بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد
و خاصیت عشق این است

او را بگو
او را بگو:نسیم سیاه چشمانت را نوشیده ام
نوشیده ام که پیوسته بی آرامم

دلم گرفته
دلم عجیب گرفته است!
و هیچ چیز
نه این دقایقِ خوشبو که روی شاخه نارنج میشود خاموش،
نه این صداقتِ حرفی که در سکوت میانِ دو برگ این گل شب بوست،
نه هیچ چیز مرا از هجومِ خالی اطراف 
نمی رهاند.......

روزگاری است در این گوشه پژمرده هوا
هر نشاطی مرده است
دست جادویی شب
در به روی من و غم می بندد
میکنم هر چه تلاش
او به من می خندد

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر ، سحر نزدیک است

هر دم این بانگ ، بر آرم از دل
وای! این شب چقدر تاریک است