نگاه کن ! گذشته انگشتِ زخم از جوانه ی باغ مرا به خود بخوان در واپسین بهار! مریم گمار ۱۴۰۳/۱/۲۰
سکانس بعدی ؛ شکوفه ی امیّد! اتّفاقی نیست نهالِ روئیده در ذهن فردا... مریم گمار ۱۴۰۳/۱/۲۰
پلک بستهِ پنجره آه می کشد خانه از زخم زبان و نگاه پوسیده، کنار می زنم پرده را. مریم گمار ۱۴۰۳/۱/۲۰
