متن عطر ماه

کاش در این خزان سرد
بر اندوه حیاطم
چشم‌هایت عطری از ماه می‌پاشید
تا در هوهوی زُمخت شب
نسرین‌های باغچه 
در ازدحام شهر
با رقصی شیرین
کابوس خیس پاییز را
به مسلخ می‌کشیدند...

شب است و ماه با چراغ، نگهبانِ آسمان
و سایه‌ها فرو چکیده
عطرِ ماه را می‌پراکنند
پرندگانِ کوچنده
گویی که روشنیِ روز را برداشته
با خویش برده‌اند
جائی‌که با آواز، زمان بسازند و
با پرواز، فضا را نگارش کنند
پنجره‌ای بگشا بر ابدیّت
و با سکوت
بر کلام شُکوهِ تازه‌ای...