royaroz

این غنچه ای که در
دستم نشسته است
ادامه ی زخمهای توست
که هر روز
می شکفد...
رویاسامانی
🌺🍃🌺🍃🌺🍃

اشکهای تو
تمام ماهیان د ریا را
سیراب کرده است
رویا سامانی..۱۴۰۲/۴/۲

‍ ‍ وقتی دوری
دوست دارم
به وقت هایی که باد
به موهایت می پیچد
و درِ گوشی
سلامم را می رساند
دوست دارم
تو را...
در  ساعتی که ماه
را  سر به هوا می کنی
و به چشم نظرِ آستینم
طعنه می زنی
یا به وقت خواب شب بوهای...

شاخه ی تنهایی

که هر روز

چند پرنده می زاید و

آسمانم  را می لرزاند

می کشد سایه ی قدیمی را

بر صفحه ی کاغذ

به دیدنم که آمدی

ترکه ای انار بیاور

تا شلاق شود بر دستم

باید اسمت را با لهجه ی

پاییز بنویسم...

رویاسامانی
۱۴۰۲/۴/۲۶

به دلشوره هایی که
سوار قطار شدند
تا نبض مُچهایمان تندتر بدود
به عطر نیلوفری که هرگز
گُل نکرد
یا نیمکت کهنه ی پارک
که از نگاه دزدکی چنارهای پیر
عرق می ریخت
به دلواپسی های جیر جیرکهای
مسافر
دلشوره ها دست به عصا
می دوند
که نمکدان های میز...

باز این شهر
شلوغ شد
انگار زنی گریه
می کند...
رویاسامانی؛؛۱۴۰۲/۴/۱۰

عشق همین است
تو دورتر می ایستی
تا من بدوم...
رویاسامانی
۱۴۰۲/۴/۹

کوُلیِ سرگردانی ست
دلتنگی...
می آید،
همه یِ حواسم می رود

رویاسامانی

کسی زنگ در  را می زند
کسی که دستانش بوی سیب می دهد
تا این رهگذر غریب
تنهایی اش را در غربت باران
با او قسمت کند
کسی که از پوست و استخوان
تن رها شده است
تا زیر دنده های آفتاب گم شود.
کسی
از سمت کوچه می آید......

‍ world day poety


خورشید
که قهر می کند
باز پنجره
پرده را می کشد
پاییز
با بغلی از داوودی های بنفش
می ایستد
تا بوی باران را
ناشتا سر بکشم

فنچی از تنه ی گیلاس می افتد
آیا
علفزار برهنه
زخم هایش را بهار می کند؟

وحالا
من به...

این عطر ِسنگین 
آواز ماه است
که گیج  کرده مرا
یا شب بوها ی حیاط
که با هم
قدم می زنند...؟

رویاسامانی
۱۴۰۲/۳/۲۸

اشک ماهی را
در نیار
آه، بِرکِه
تو را می گیرد...
رویاسامانی...

می ترسم از الفبای شب
که با عطر شب بوها
می رقصد
مبادا که روزی
تورا بیشتر از من
دوست داشته باشند
رویاسامانی
۱۴۰۲/۳/۳۱

به بلوغ یک رود خیره ای
و به تنِ نازکِ بچه ماهی ها
نوک می زنی...
انگار تو همان مرغابی وحشیِ
گم شده ای که
صورت آسمان را با این همه
اَخم می خندانی
تو را ای پرنده یِ سفیدبالم
از دور می بوسم
بوسه ای که می دانم
هرگز...

در این عصر کِش دار
با این زوزه یِ
باد مشرقی گلاویزم
وای پنجره
اندوه نبودش مرا می کُشد...
رویاسامانی
۱۴۰۲/۴/۱

ابری ولگرد
بر گوشه ی دفتر شعرم نشست
ناگهان بارید
تا شعرم شکست...
رویاسامانی

.
می گذرم...
از خم  این فاصله ، با تاریکی کوچه
و زنجیری که گلوی پایم را می جود
ببین...
چگونه بال می گیرم،
که به انتهای رگ های تو
سرریز می شوم
و آهسته بر پرچین دیوارهای پیر
زیر تابش مهتاب
به شب نشینی شب بوها
که می رسم...

آشوبم
شبیه شنبه ی نو پا،
که با  غمزه چشمهایش
پا به در می کوبد
تا از خمیازه  ی پلکی خسته
سرمه در نگاه آینه
حنا ببندد

بی گدار دل خوشی ،
راستی رویا؟
هنوز چند شنبه است..

رویاسامانی

اگر خدا
کنج قلبم خانه دارد
چرا با همسایه
چای می نوشد...
رویاسامانی

وقتی خیس می خورند
کلمات در گلوی من
کسی چه می داند
که این بغض سرکش
چه چیزی را بالا نمی اورد
پلک هایم اما 
شب به شب خوابت را
خط خطی می کنند

رویاسامانی

بعید نیست،
بعد از کوچ تو
هیچ درختی سرفه نکند
بعید نیست که چرت گنجشک با عطسه ی
برگی نپرد
اما...
از من بعید است
که رگ خواب یک شهر را
دست بدست کنم
تا دهان خیابان پر از چشم شود
حالا می بینی که
انتظارت دل انگیز تر از...

یقه ی ،جمعه را
این عصر می گیرم
آه!!!!!
چه بازیگوش است
بوی پیراهن چارخانه ات را
یادم می آورد
رویاسامانی
۱۴۰۲/۲/۸

از سر دلدادگی ،
شکوفه های مریم را می چینم
ببین غریب شده است
فصل عاشقی ام
تا کاجها هم زرد شدند
ای آشنای دور که بر
پرچین دیوار ها نشسته ای
این سیمهای پیج در پیج
سلام مرا می رسانند؟
رویاسامانی
۱۴۰۲/۲/۱۰

پنهان می کردم
اندوه  اردیبهشت را
لابلای برگ برگ شعرم
تو...
به قامت اعجاز. الفبای دردهایم
صد آفرین می دادی

رویاسامانی
سروده ای تقدیم دوستان آموزگارم به مناسبت روز معلم.. ۱۴۰۲/۲/۱۱