متن اشعار رویا سامانی

راهت را کج کن
برگ‌های خشکیده نفس می‌کشند
تو شبیه چشم‌هایم هستی
دست‌هایت را به من بده
شانه‌هایت پاییز را پر کرده‌اند
بگو
در این جنگلی که هذیان می‌گوید
چگونه می‌توانم با رقص مه
چشم خورشید را نقاشی کنم؟

باید خود را پیدا کنم
تا فردا
با صدای چشم‌هایت بیدار...

بعد از تو
هیچکس بین من وسایه ات
پادر میانی نکرد
تا عشق  رنگ دود گرفت و
خاکسترش را
پاییز فوت کرد....

پاییز
منطق ندارد

باچشمانِ سرمازده‌ات
فلسفه می بافد

کاش در این خزان سرد
بر اندوه حیاطم
چشم‌هایت عطری از ماه می‌پاشید
تا در هوهوی زُمخت شب
نسرین‌های باغچه 
در ازدحام شهر
با رقصی شیرین
کابوس خیس پاییز را
به مسلخ می‌کشیدند...

پشت پنجره، ابری نیست
که باران را صدا بزند
پاییز ایستاده و
بافتن شال گردن ِنارنجی را
تا رسیدن تو و باران
ادامه می دهد

مثل یک عصر پاییزی
یا یک جمعه‌ی غریب
از کوچه‌های تنگ...
مثل گلدان شمعدانیِ پشتِ پنجره
عشق من و تو
روی کاغذ خواب مانده است.

#رویا_سامانی

.
بهانه‌ات گریه‌ی پاییز است
و من تمام این فصل
آلوده‌ی بغض پنجره‌‌ام

بهانه‌ات گریه‌ی پاییز است
و من تمام این فصل
آلوده‌ی بغض پنجره‌‌ام

و شاید ...
بوسه ی مجازخورشید
بر گونه ی ماه
ادامه ی  آواز  گنجشگان است
در تلاطم وحشی باد
و طلوع صبح
یعنی همین...

باید دچار آینه شوم
که اضلاع، این پنجره
چروکهای پیشانی ام را
به حاشیه نکشاند
باید دچار ت شوم
وبه کبوترانه هایم که از
سکسکه ی باد می ترسند
نهیب بزنم
باید دچار ت شوم
مثل بوی خوش شاخه ی نارنج
یا عطر زنی در پاییز
که حواس
دیوار را...

دریا زنی‌است 
با چشمان تیله ای
که با هر باد
عشق
موجها را پس می زند.‌‌‌..‌

خیال تو
مثل پرسه زدن
در دانه‌های انار است
نوازش نسیم است
بر لمس شاخه
و بوی کبوتر
روی تنفس دیوار

آه خیال تو
و باز خیال تو....

نگاه کن‌.‌...
چطور عشق از پاییز می ریزد
نه از شاخه های روییده در
دست هایم،
از طلوع پنجره می آید
تا آب در دل ماه تکان نخورد
و این سرخ ترین کسوف تاریخ
است

مرا از بادها پس بگیر
از رودها.....
هم صدا با آواز باد
صدایت می زنم
و در مسیر رود
به پایت می پیچم‌‌‌

تو گرمترین  تحلیل تابستانی
رطوبت دستهایت
داغی باران رااز چله ی  تیر
به مزارع برنج رسانده است
و این  منم 
که در آینه  ی مرداد
چشم به پاییز می دوزم...

#رویاسامانی_

همین دیدن آفتاب کافی‌ست
و بوی خیسِ بالِ گنجشکان،
وقتی پرواز در دل‌شان اتفاق می‌افتد.

میان کتاب‌هایی ‌که هنوز
تو را
نگفته‌اند.

تمام دردهای زمین
با نام تو
لمس می‌شوند.

همین‌جا،
یک نقطه؛
سرخط.

دست‌درازی می کند
پاییز
به خرمالوهای باغ
اما گل یخ همچنان
دست نخورده می ماند

.
بوی سیب می‌دهد هوایت
و باد، مسافری
که در این جمعه‌های نفسگیر
از‌ تمام پنجره‌های خاطرات
یادت را
           با عطرِ سبزِ بوسه می‌آورد.


‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌                                                                   
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‍‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‍‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌

رهایی

کمی از آفتابِ فکرت را
بر پَرَم بریز
تا از این قفسِ خاکستری
پلک هایم به سوی تو
بال زند
و من—
در پیِ شکستنِ این غشاها...
فاصله ها را کوچ کنم

رهایم کن،
رهایم کن
تا در رویاهای تو
محو شوم.

"بدنِ جغرافیا"

یک چشمم خوزستان است —
رودهایش را با اشک می‌نویسم
و دیگری هرمزگان:
دریایی از نمک، پشت پلکم می‌سوزد...
سرم بلوچستان است/که
بادهایش شب به شب فریاد می‌کشند
لب‌هایم سیستان انگار زبانش را بریده‌اند
حنجره‌ام اصفهان است
که از این کاشی‌های فیروزه‌ای
شکسته‌هایش باقی‌ست
پاهایم لرستان، که هنوز...

لمس کاغذ تنهایی*

برایم بنویس
تا انگشتانم
روی پوست سردِ کاغذ
راه بروند،
و تنهایی ام
به خطوط تو بخندد
دوستم بدار،
تا در این جنگ‌ِ بی پایان
من سکوت صلح تو
باشم...

به بلوغ یک رود خیره ای
و به تنِ نازکِ بچه ماهی ها
نوک می زنی...
انگار تو همان مرغابی وحشیِ
گم شده ای که
صورت آسمان را با این همه
اَخم می خندانی
تو را ای پرنده یِ سفیدبالم
از دور می بوسم
بوسه ای که می دانم
هرگز...