متن
add_circle_outline
search
menu
صفحه نخست
متن زیبا
بیو
پیامک
متن آهنگ
درباره
پشتیبانی
اپلیکیشن
افزودن متن
جستجو
جستجو
×
متن مریم رضایی
زیبا متن : مرجع متن های زیبا
جملات مریم رضایی
جمله مریم رضایی
وقت سحر، چکاوکِ کوچک
شاد و سبک، نغمه پراکنده
در ذهن و خاطرِ من، او
روحِ خرّمِ شادی است
او یک پرنده ی کوچک نیست
جانِ فرشته ای ست ز عالمِ جان ها که
شیرین ترانه ی دلکش را
هدیه آورَد بر ما
بر پرده ی دلم، با شوق
نقش می زند به لحنی خوش
راهی به آسمان ها
راهی پُر از ترانه و امید
همراهِ قصه های بلندی که
در یاد، گشته فرامُش، گاه...
متن مریم رضایی
زاغی ای پرنده ی سیاه بال!
پَرهای تو چنان می درخشند
که گویی خورشید
انوارِ رنگارنگِ خود را
هر شب کناری می گذارد
تا جامه ای از بال و پرهای سیاهت
بپوشد
زاغی ای رمزِ نورِ سیاه!...
متن مریم رضایی
اگر مزارعِ آسمان از میان بروند
و جمله کائنات محو گردند
اگر که خورشیدها ندرخشند
زمین تهی باشد
آنچنانکه تو باشی و تو،
دوباره هستی ها
خویشتن را در تو یابند
حیاتِ جاودانه توئی
توئی که جان بخشی
از برای مرگ جایی نیست
هیچ ذرّه ای فنا نخواهد شد
تو ذاتِ هستی و جانِ آسمان و زمینی
تا تو نخواهی
جهان و هرچه در او هست
جاودان برجاست...
متن مریم رضایی
در طاق های بلندِ آسمان
هر شب بهاری است
گُل های سرخِ بی شماری
در جامِ زرّین می شکوفند
گویی فروغی می تابد از آن ابرهای ارغوانی
بر موجِ گُل ها
ای کاش بر ابرِ سپیدی می نشستم
همراه با نور و نسیمی
تا آن گلستان می رسیدم...
متن مریم رضایی
هنگامه ی سحر است
دهقان به کشتزار رفته و
تندر غریو برداشته
آذرخش فرود آمده
رود به کناره بازگشته و
زمین از سبزه شاداب
آسمان، تازه از باران و
تاک، قطره قطره پُربار و
جنگلِ تابناک
ایستاده، در انتظارِ آفتاب
طبیعت سَربرداشته از
سِرّ این همه آفرینندگی و
روحِ زندگی
در چرخشی میانِ زمین و آسمان
از زبانِ پرنده
در ترانه ای جاری ست...
متن مریم رضایی
شب است
سرت را بگذار رویِ زانوانم
می خواهم دوستت دارم را لابه لایِ گیسوانت بکارم...
عشق
️️️...
متن عاشقانه
ای رودِ عطرافشان و خوشبو
می آیی از آن جنگلِ کاج، گُل های آن کوه
در خود نشانِ راستی و روشنی را می کشانی
هر روز خورشیدِ سحر در تو روان است
هر شب برای ماه شعری می سرایی
تو شادیِ روحِ خدایی
از آسمان ها آمدی، از قلّه ی کوه
با خود نشاط و زندگی را
از مرزِ شب ها می بری تا سینه ی دشت
تا وقتِ گُلگشت
با بادها می خوانی از دور
آوازی از نور
آوایی از شور
چون قایقی بر چینِ دریا می نشینی
گهواره ی خود را به دریا می نشانی
در ساحلِ هور...
متن مریم رضایی
شبانه گام می نهم به راه
جاده در میانِ مِه
دشت، گوش بر ندای آسمان
ستاره ها به گفتگو
وَه ... که آسمان چه پرشکوه و دلکش است
زمینِ سبز
خواب رفته در تلألویی غریب ...
من چه خواستم از زمان؟
جز که روحِ زندگی بتابد و
سازِ دلنشینِ عشق
گاه گاه به گوش آید و
ماه، بر بلوطِ پیر
بر فرازِ باغچه
چون نسیمِ شب
خانه سازد و
نور پراکَنَد...
متن مریم رضایی
مرغِ آوازخوان جلوی پنجره است
خطِّ زردی چو موی ابرویش
می زند طاق بر دو چشم ِ سیاه
دیده های زلال و نافذِ او
همه سو می دود چو باد به دشت
چندبار، نوک به شیشه می زند، انگار
صاحبِ این اتاق در خواب است!
می پرد در سکوتِ آبیِ نور
و نگاهِ غریبِ من به دنبالش...
متن مریم رضایی
جوان، آهنین پنجه، زرّین عقابا!
که خلوتگهِ مِهر را
بر ستیغِ دماوند
به دامان گرفتی
و حجمِ طبیعت
به زیر پَر و بال هایت نشسته
کنون از دِژِ اوجِ صخره
نگاهی بیافکن
به لغزیدنِ موج های پُر از چین
که سیمینه تَن سوی ساحل روانند
و چون آذرخشی
فرود آی و بر موج بنشین
که سرکش چو امواج دریاست، قلبِ دلیرت...
متن مریم رضایی
نام تو در نغمه ی پرنده بود و
بانگِ خروسِ صبح
نام تو در ستاره ی برف بود و
زمزمه ی جویبار
اکنون نام تو در خوابِ ترانه
در بال هایی که اوج می گیرند
روی پنجره های آبیِ آسمانِ بلند نوشته شده
نام تو آهی ست در ژرفای ذرّه ای بی نام
به یاد می آیی
در تپّه های نقره ای
در دودِ آبی رنگ، بر فراز کوهستان
من برایت ترانه خواهم خواند
هم نوا با تمامِ زمزمه ها...
متن مریم رضایی
هرجا که گُل ها می شکفتند
هرجا پرنده در پناهِ سبزه ها آواز سرداد
وقتی گُلِ مهتاب در تالاب رقصید
وقتی گُلِ خورشید هم از نور نوشید
وقتی که دنیا چشمِ خود از خواب بگشاد
من در دیاری دور، دور از تیرگی ها
در یاد خواهم داشت:
خورشیدِ زیبا را که هر روز
در خانه گُل می کرد، آرام
آری! برایم
زیباترین خورشیدِ عالم بود، مادر...
متن مریم رضایی
در زیر بوته ی گُل سرخ
خورشید
شعاع های زرّین خود را
در میان علف ها
ظریف می بافد
و آب
رهگذرِ همیشگیِ غربتِ دشت
از میانِ بافته ها
خاطرات را می شکافد ......
متن مریم رضایی
بر صبحِ شاداب و شبنمِ بهار، سلام
بر نوای سبزِ جنگلی
بر مدارِ آسمانِ آبی و سپید ...
ای رنگ های رفته به مژگان!
در باغ با من شکفتید
ای رودها!
در دشت با من سرودید
ای سایه های بسته به رفتار!
ای کاش از اعماقِ روحم
باخبر بودید
ای کاش
آهِ مرا
یک بوته می دید و
یک روز می پرسید:
آیا برای من تو می خندی؟!...
متن مریم رضایی
در کهکشان
چه نیازی به واژگان؟!
در بیکرانِ آبیِ این آسمانِ پاک
جریانِ هم نوای مدارِ ستارگان
منظومه های نور
در بیکرانه ها
عشقی نهانی و پُر رمز و راز را
بر موجِ آرزوی فراموش گشته ات
تقدیم می کند
نوری سپید می دمد و
با نشانِ عشق
آشفته خوابِ پُر از روزمرّه گی
از چهره ی ضمیرِ روشنِ تو می زداید و
دل را ز رنج و درد
تطهیر می کند...
متن مریم رضایی
تالاب
ای نقره ی مذاب
بنگر ساحل را
که با موجِ پُرشکنِ رود
شِکوه سرداده
چون دیدگانِ چشم اندازِ ناب ...
مرغابی ها در آفتاب
با بال های ابریشمی
در میانِ رنگین کمانِ خیزاب
بازتابِ طلاییِ مِهرند
بال می گشایند، بی شتاب
با رایحه ی علف های سبز
پرواز می کنند
با عطر گُل های نیلوفرِ خواب
تا چشمه ی مِهر
تا فرازِ زیبایی
هم رکاب...
متن شعر
دخترِ خورشید
با موهای روشن تر از نورِ مشعل
بی هیچ آرایه ای
جز تاجِ بافته از رنگِ گُل های صبح
جلوه می کند ...
صورتِ زیبایش
زلال تر از هر چشمه
نرم تر از حریر است و
شکوفاتر از گُلِ سرخ
هر روز
سرزنده تر از آب، برمی خیزد
طلایی تر از طلا می تابد
و بلبل، این قاصدِ بهار
از زبانِ اشتیاق
برایش ترانه می خواند...
متن احساسی
شب
را بہ شعرهایم می بافم
شعرهایم را به پنجره
پنجره را بہ نگاهم
گرم نمی شوم جز
به
آغوش تو...
️️️...
متن عاشقانه
مادر ای روشنیِ خاموش
ای شُکوهِ مقدّس
بخاطر می‌آورم
روزهای دورِ بی‌غروب را
که بوسه بر دامانت می‌زدم و
چشم در چشم‌هایت می‌دوختم
اکنون تو ایستاده‌ای
زیرِ پَرَک‌های برف
با گام‌های سبز
ای الهه‌ی اندوه!
در شب‌های سپید، نامت آهی‌ست نامتناهی
که آهسته می‌پیچد در درّه‌های بی‌نام
نغمه‌ای است درخشنده، در سرودِ گنبدهای فیروزه‌فام
مادر! ای شب‌نشینِ سپیده‌دم زاده
در آن مِهِ آبی‌رنگ، بر فرازِ کوه
پنجره را برافروز و دست به دعا بگشای
که سخت محتاجم...
________________________
ماهی، روشنیِ دریاست و
دریا، آیینه‌ای که ماه در آن می‌اندیشد
آن‌دَم که شب آرام نزدیک می‌شود
چشمانِ دریا پلک می‌زند
آه! ای خرمنِ سپیدِ مهاجر
ای ابرِ مهربان
رهایم کن از زمین
بگذار همچو نور
بگذرم از هرچه آیینه‌ست
بگذار در لانه‌ی پرنده‌ای
در لابلای پرده‌های باد، بخوابم
بگذار پَر کشم تا ماه
آنگاه در صفحه‌های نور
درطول و عرضِ سطوحِ زلالِ شب
با یک سبد نگاه
ستاره بچینم از آسمان تا صبحدم
با یک بغل گُلِ کوهی
یک طب...
دوباره بهار
_______
روزی پرنده‌ها با ساقه‌های سبز به منقار، می‌رسند
و بر سفال‌های آبیِ روشن
تصویرِ بال‌های پُر از رقص می‌کشند
بر فرازِ باغ‌ها
در پشتِ این زمان
برگ‌های لیمو دوباره برق می‌زنند
و از دوردست، عطرِ نعنا
بوی بهشت را می‌آورد
و باد مثلِ پرنده‌ای که نغمه نخوانده
محو می‌شود ...
و کنارِ خورشیدِ سرخ‌فامِ غروب
درختِ روشنایی می‌افروزد ......
آن‌سوی دریاها زمینی است
با فرشی از آب
مردانِ قایقران سحرخیز
بر مَرکبِ باد
چون عطرِ شاخِ پرشکوفه
رد می‌شوند از هر درِ باز
تا بادبان‌ها را برافرازند از خواب
آنگاه در پهنای ناآرامِ دریا
دل را سپارند بر بالِ موج و
آهنگ سازند
از آن زمینِ آسمانی
از تپّه‌های نقره‌ای، از درّه‌ی گُل
از ژرفنای مخملِ سبز
از لنگرِ خاک ...
پاروزنانِ فصلِ طوفان
جاپایشان سبز است در یاد
با بال‌های آسمانی، لبخندِ آبی
تندیس می‌سازند از ابریشمِ عشق
در تار و پودِ ...
بخوان که نجوایت
لطیف‌تر از شکوفه و برگ‌های نازکِ علف است
شاید که در خیالِ روشنِ ماهی، به خواب رَوَم، شاید
آنَک به شبگیر
کدام خواب در کدام آسمان جایِ تو بود؟
اینک چه‌سان به بالِ شکسته
پرواز کنم به تصویرِ بی‌رنگت؟
آه! ای نواهای مُغانی
رمزِ عشق را
به سطرِ زبانِ فلوتِ کهنه ریزید
تا بی‌سبب از ذهن‌ها عبور کند
اینک تو ای ابرِ آبیِ اشک!
رویای روشنِ عشق را
رستگاری بخش...
شب‌ها که درخشنده چشمِ ستاره
بر امواج می‌لغزد
آرام می‌شوم
گویی هزار چراغ در دلِ او آرمیده است
دریا نگاه می‌کند مرا، لبخند می‌زند
امّا از هیچ کجا کلامی نمی‌آید
گویی جهان جامه‌ی سردِ یخی به بَر کرده و
آتشی در آبِ منجمد افروخته ...
آه! دریا! من ایستاده‌ام
در خیزابِ تصاویرِ سایهها
اینک ستاره‌ای بفرست از دلِ امواج
تا مرا به آسمان بَرَد
تا به شاخه‌ای سبز، ستاره آویزم
و بادِ نقره‌ای
دوباره به گوشِ خیالم
ترانه‌ای خوانَد...
در عمقِ دریا می‌روم
شاید که مرواریدِ بی‌شکلی بیابم
آنجا نوای ساز
در پرده‌های بی‌صدا
چون نبض، بیدار
آوازِ ماهی‌ها سکوت و
آوای چنگِ زندگی در دستِ عشق است
هر تارِ گیسو سرخوشانه می‌نوازد
آهنگ‌های آبی و سبز
آه! ...
آیا شود که
من آن تلألو را در انگشتان بگیرم؟
آنجا درختی هست از نور و ستاره
آنجا جهانِ پُرشکوهِ زیرِآب است
اینک در آنگاه
از آرزوها ناگزیرم
باید به قعرِ آبیِ دریا رَوَم باز
باید به بیداری به‌قدرِ طاقتِ خود
رویا ببینم...
در خموشی‌های آه
گوش کن، زمزمه‌ی
چشمه را می‌شنوی
با طنینی آرام
صبح را منتظر است
و پرنده بیدار
با طلوع خورشید
بی‌قرارِ پرواز
و صدای بالَش
رنگِ معصومیتِ باران است
هیچ میدانی
گر که یک صبح نخیزد چشمه
و نباشد پرواز
آسمان، آه چه حزنی دارد
چه سکوتی چه غمی‌ست
در دلِ کوهستان ؟! ......
شب است و ماه با چراغ، نگهبانِ آسمان
و سایهها فرو چکیده
عطرِ ماه را می‌پراکنند
پرندگانِ کوچنده
گویی که روشنیِ روز را برداشته
با خویش برده‌اند
جائی‌که با آواز، زمان بسازند و
با پرواز، فضا را نگارش کنند
پنجره‌ای بگشا بر ابدیّت
و با سکوت
بر کلام شُکوهِ تازه‌ای بخش
_______________________...
____
جهان آرام می‌گیرد
در آن هنگام کز دستانِ خاموشت
نوای ساز می‌آید
نوایی آسمانی که
به نسیان می‌بَرَد هر بار، روحم را
ز شبنم، چشم می‌یابد دلم در جستجوی خویش
میانِ خاطراتِ گم‌شده از مبدإِ والای آغازین
از آن وقتی که «انسان» بست پیمان با خدای خویش
و تقدیرش تعالی یافت
و از زیباییِ افسانه‌های فانیِ دنیا
به عرشِ کبریا آمد
به آنجایی که باغِ پرده‌ها از جنس موسیقی و باران بود
و روح آدمی در ساحلِ دریای شیرین پانهاده، غرق می‌‌گردید ...
پس بز...
بوی عطر یاس می آید / تو اینجایی؟!...
