متن فاطمه بلندکردار

آ ی زمستان...
کوتاه بیا
این همه برفت را به سینه نزن
من فصل ممتد کولاک قطبیم

فاطمه بلندکردار

نشسته ای
پشت سنگر سکوت
ومن
در نزدیکترین نقطه ی محال مرزهای توام
پا برجا و استوار دستهایم را
به علامت شنیدن تو بالا می برم
مرا نشانه بگیر
حرفهایت را شلیک کن
زن ها برای عشق ایستاده می میرند

زندگی یعنی:
من باشم و
تو باشی و
چهار چوب محکم پیراهنت

اصلا مگر میشود
تو بیایی و من سکوت کنم
مگر می توان بی تفاوت بود
ای بغض نشسته بر گلوی قرن
ای پادشاه درد
ای هرچه باتو برگ و بار بریزیم تمام نمی شود این رخت سرخ و زرد
بگذار بگویم اگرچه خاطرت که هست
بعد از تو کوچ کرد...