دنیا شده یک خانهی برمودایی از خنده نمانده هیچ ردّ پایی! دیوار به دیوار فقط قاب کج و صد پنجره رو به وسعتِ تنهایی ...
رفتنت زلزله ای بود که ویرانم کرد ارگ بم بودم و مخروبه ی کرمانم کرد...