متن مهدی ملکی

مینویسم
.
نیستی اما در نبودت ، غزل ها مینویسم
نه از هستی نه از عالم ، نه منها مینویسم
مینویسم از مهی در پشت ابری در نهان
از گل و پروانه و شمع سمر ها مینویسم
مینویسم از صدف اندر دلش دارد جهان
از جهانی چون تو در حال...

رفته ای تا قلب من درگیر ویرانی شود
قصه ی حال خرابم بی تو طولانی شود

دست هایت را به دستانم نمی بخشی شبی
قصد کردی چشم من یک عمر بارانی شود

در نبود تو اسیر ظلمت تنهایی ام
خانه ی خاموش قلبم کاش نورانی شود

سوز و سرمای غمت...

باز عاشق شدم و دیده ی من بارانی ست
هر که دلداده و دیوانه شود قربانی ست