پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
شاید سوختن از درون ، مهمترین وجه اشتراکِ انسان، آتش و چوب است.و شاید ما به رنج ها و دردهایمان در لابه لای شعله های اتش خیره میشویم.خیره شدنِ ما به دردهایمان و دردهایمان به ما!و شاید همین خیره شدن است که چشم برداشتن از آتش را برایمان سخت میکند....
هفت سالی میشد که راه نرفته بودم پزشک پرسید : این چوب‌ها چیست ؟گفتم : فلجمگفت : آنچه تو را فلج کرده همین چوب‌هاست !سینه خیز ، چهار دست و پا قدم بردار و بیفتچوبهای زیبایم را گرفتشکست و در آتش سوزاندحالا من راه می‌روم اما هنوز هم وقتی به چوبی نگاه می‌کنم ؛تا ساعت‌ها بی رمقم !...
بزن این زخمهبر آن سنگ/ بر آن چوببر آن عشق که شاید بردم راه به جایی......
