ریشه دارد یک درختِ طیّبه، در قلبِ خاک؛ شاخه هایش سر به افلاک است و پُرمیوه است و پاک؛ گر درختی باشد از ریشه، خبیثه، بی گمان، هرگز آن را، نیست یارا؛ تا بماند پُرتوان. برشی از یک مثنوی تعلیمی
شاخه تا آمد به برگش خو کند پاییز شد
تنها برگ هایی زیر پا می افتند که برای لحظه ای رقص در باد شاخه ی خود را فراموش کرده اند
