متن شاخه

آسمونَه مه اِیا نور بارون ایکنه
کوچه ی شَوونه بَی نور خُش چراغون ایکنه خفته از حریر نازک مهتووه باغ
دیدَه نه مَلوسیِه ، ای خُفته حیرون ایکنه
سرو مفتون ایبویه بَی دیرَن رخسار مَه
بید مجنون ایبویه،گیسو پریشون ایکنه
فاخته هوهو ایکنه مِن لای شاخه یل
یا بیرون ایایه...

خیال تو
مثل پرسه زدن
در دانه‌های انار است
نوازش نسیم است
بر لمس شاخه
و بوی کبوتر
روی تنفس دیوار

آه خیال تو
و باز خیال تو....

ریشه دارد یک درختِ طیّبه، در قلبِ خاک؛
شاخه هایش سر به افلاک است و پُرمیوه است و پاک؛

گر درختی باشد از ریشه، خبیثه، بی گمان،
هرگز آن را، نیست یارا؛ تا بماند پُرتوان.

برشی از یک مثنوی تعلیمی

ای شاخه آویخته از نور !
گوش کن!
گذشته ساعت
از تکرارِ تاریکی
مریم گمار
۱۴۰۲/۱۱/۳

شاخه
شکسته شکسته
با باد حرف می زند.
رضاحدادیان

شاخه
انگشت اشاره ایست
تاخورشید.
رضاحدادیان

باغ ها را گرچه دیوارو در است
از هواشان راه با یکدیگر است
شاخه از دیوار سر بر می کشد
میل او بر باغ دیگر می کشد
باد می آرد پیام آن به این
وه از این پیک و پیام نازنین
شاخه ها را از جدایی گر غم است
ریشه...

شاخه تا آمد به برگش خو کند پاییز شد

ما زخمی ترین شاخه این جنگل خشکیم

تیغ و تبری نیست ک ما را نشناسد ...

‏تو از همه به من نزدیک تر بودی
و رفتنت مرا از همه غمگین تر کرد
به من بگو
آخرین شاخه چطور می شکند؟

تنها برگ هایی زیر پا می افتند که
برای لحظه ای رقص در باد شاخه ی خود را فراموش کرده اند