پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
دلخوش نشسته ام که تو شاید گذر کنی لعنت به شایدی که مهیّا نمی شود...
نکند بوسه بمیرد خبرش گم بشوددل شکستن نکند مایه ی فرهنگ شود......
چون مرا وعده ی دیدار تو تنها خواب استگر نمازم به قضا رفت مقیّد دانم...
ترسم این است نیایی نفسم تنگ شودنقش رویایی تو، هی کم و کم رنگ شود...
