متن کوتاه علی نیاکوئی لنگرودی

دلخوش نشسته ام که تو شاید گذر کنی
لعنت به شایدی که مهیّا نمی شود

نکند بوسه بمیرد خبرش گم بشود
دل شکستن نکند مایه ی فرهنگ شود...

چون مرا وعده ی دیدار تو تنها خواب است
گر نمازم به قضا رفت مقیّد دانم

ترسم این است نیایی نفسم تنگ شود
نقش رویایی تو، هی کم و کم رنگ شود