متن کوتاه هوشنگ ابتهاج

نگاهت میکنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبانِ عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

بی چاره دل که غارت عشقش به باد داد
ای دیده خون ببار که این فتنه کار توست

وقت است
که بنشینی
و
گیسو
بگشایی...

درون سینه ام دردیست خونبار

که همچون گریه می‌گیرد گلویم

غمی ‌آشفته ، دردی گریه‌آلود

نمی‌دانم چه می‌خواهم بگویم ...

قصه ها هست ولی
طاقت ابرازم نیست...!