کوچه های شهر نفسشان تنگ شده است گریبان مرا می گیرند پرسانند ازنشنیدن صدای رسای پاهایت از شوخ و شنگیهای تو با عابران که شنونده بوده اند چه بگویم که پیش قراول کوه نوردی،ناباورانه هجرت کرد.
ازنیستی خودت را به میان نوشته هایم جای میدهی خدا نکند کلمه کوه در میان نوشته هایم باشد که صدایت بلند میشود:عصای کوه نوردی ام را کجا گذاشته ای عزیز دلم برای همین بر روی سنگ قبرت عکس کوه را حک کرده ام نسرین شریفی
