متن کوچه

جرم محال است داشتنت
بالفطره ترین سارقم باشم
دستبرد زدن
ب جیب خالیست
خیالت

کوچه های شهر نفسشان تنگ شده است گریبان مرا می گیرند
پرسانند
ازنشنیدن صدای رسای پاهایت
از شوخ و شنگیهای تو با عابران که شنونده بوده اند
چه بگویم که پیش قراول کوه نوردی،ناباورانه
هجرت کرد.

کوچه را درگیر زیبایی باران می کنی
بانگاهی بید مجنون را پریشان می کنی

مثل شبنم می نشینی روی پلک بی پناه
در پی عطر توام هر صبحدم با اشک وآه

چه پیر شده کوچه،
از بازیگوشی های بچه ها!
نجاری نیست بسازد برایش،
عصایی،
پر از خنده های چارلی چاپلین؟!





شعر: روژ حلبچه ای
ترجمه: زانا کوردستانی

باران که می بارد
تنهایی
کنار پنجره می ایستد
و می نگرد مغموم
قلب هایی را
که در کوچه
قدم می زنند.

سجاد حقیقی

گفتم که
دیر یا زود می رسند
زخم ها دهان گشوده اند
کوچه ها
در قرق شب است
چراغی بیاور
....
صبر کن
صدایی از بام آمد
گزمه ها رسیدند .

شب های پاییز
کنار نور شمع رقصان
و سمفونی عجیب باد که
در کوچه های سرد و بی روح می پیچد
دل انگیز و هم چنان، غم انگیز است

خداداد نواندیش

ادب به آدمِ بی ادب نکن!
گشنگی بکش، از گوشت سگ نخور!
تو خونه گریه کن، تو کوچه پهن نشو!
نشون هیچکس نده پشت پردتو...


برشی از ترانه رپ

بعضی وقتا که دلم تنگ میشه

وقتایی که از خودم بیزارم

به هوای یکم قدم زدن

چتر تنهاییمو برمیدارم

میزنم دل به دل خیابونا

زیر بارونی که نم نم میزنه

جای خالیه تو هم حس میشه

این هوا هوایه با تو بودنه

یه نفر دلش میخواد تو این هوا

خودشو...

برایم میشوی همسر تو دختر؟
ندیدم من کسی را از تو بهتر

تو از هر خوشگلی صد کوچه پیشی
کنارم می شود باشی تو دلبر ؟

پشت این دیوارها
هر لحظه فریادی می دهد جان
و من در توهم این کوچه ی بن بست
به فرار می اندیشم...

خوابی
روی زمین خوابید
کسی از کوچه اش رد نشد !
قطار کوکی
کودکی را زیر گرفت
کسی نفهمید !
گوسفندی
از پرچینِ شُمارش گذشت
و شعرهایِ نورس را
چَرید!

پنجره نالید و کوچه در تردید و
ابر هم بارید و معرکه برپا شد!
شیما رحمانی

خط پایان

دست در دستم بده تا از خیابان بگذریم

کوچه کوچه زیر چتر خیس باران بگذریم

سایبان ها را رها کن زیر سقف آسمان

شاید از سرچشمه خورشید تابان بگذریم

ماه فروردین گذشت و مژده خرداد داد

تا کنار مهر و شهریور از آبان بگذریم

در قطار زندگانی هیچکس...

در انتهای کوچه ی بهار
مرا بخوان به بن بست آغوشت
تا در امان باشم از سوز فراق


مجید رفیع زاد

پنجره؛
آبستنِ انتظار
و کوچه؛
پا به ماهِ آمدن!

آنکه یک عمر به شوق تو، در این کوچه نشست
حال وقتی به لب پنجره می آیی نیست:)!

پریشان تر از موهای تو
فکری است که در نبودنت
به هزار راه می رود
تمام کوچه های شهر را قدم می زند
و قلبم را دلداری می دهد
به امید یافتن
نشانی از تو


مجید رفیع زاد

جمعه جایش بر سر من

با کوچه باغ خالی

چه کنم؟؟!!!

( فروغ گودرزی)

تنها
آخرین معنایش
باران است و
چتر و
کوچه ای تاریک...

(فروغ گودرزی)

آن باد که آغشته به بوی نفس توست
از کوچه ی ما کاش گذر داشته باشد...

بی تو مهتاب شبش تیره و تار است هنوز
کوچه بی نامِ تو در حسرتِ یار است هنوز

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب، اما
اشکی از شاخه سرِ زلفِ نگار است هنوز

در نهانخانهٔ شعرت که گُلِ عشق دهد
عطرِ صد خاطره در ذهنِ حصار است هنوز

همه...

کوچه ای بود، پر از غربت و تنهایی شب
سرد و بی روح، ز آهنگ تماشایی شب
عمق چشمان من از حادثه بی تاب شده
باز هم پای، دلم ؛رفته غزل خوانی شب
آن شب تیره و تار بی تو دلم تنها بود
شدم آن شب به خدا عاشق سودایی...

شنیده ام ز پنجره سراغ من گرفته ای
هنوز مثل قاصدک...میان کوچه پرپرم