متن شهر

شاری شیرین :
شَهرِ من شهرِ عشقِه وُ حماسِه
قصّۂ جنگُ تو دلش جا داده
شهرِ مَردان وُ زنانِ صبوره
کُردِ کرمانشاه همیشه غیوره
شهر کرمانشاه مَهدِ دلیرانه
شهر شهیدان عزیزِ ایرانه
کرمانشاهُ با مردماش می شناسن
مردمی باصفا که اصیل و دیندارن
شهرِ خَلّاقِ خوراک کشوری
طعم غذاهات می...

کوچه های شهر نفسشان تنگ شده است گریبان مرا می گیرند
پرسانند
ازنشنیدن صدای رسای پاهایت
از شوخ و شنگیهای تو با عابران که شنونده بوده اند
چه بگویم که پیش قراول کوه نوردی،ناباورانه
هجرت کرد.

دراین شهرویرانی
به جایی میروی کان خودنمیدانی
مواظب باش دل خلقی نلرزانی
کین بهترین راه هست ااگر دانی

باد دانه‌های برف را در هوا رقصاند
و من در خلوت‌ترین خیابان شهر
با هر کدام از آن‌ها هم صحبت شدم
تا شاید خبری از تو بگیرم...

تمام شهر را با خاطراتش اشک می ریزم
تمام شهر را باریدم و او بر نمی گردد

شهر از صدا پُر است
ولی از سخن
تهی...

دلم راز مگوی تازه دارد؛
به تو، احساسِ بی اندازه دارد؛
به هم ریزد، اگر رویای قلبت،
نخور غم؛ شهر دل صد سازه دارد!
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

باز باران زد تو چتر خویش را برداشتی
شهر را برهم زدی صد آفرین گل کاشتی
زنده کردی در دل پاییز شهر مرده را
توی آستین ات همیشه چیز بهتر داشتی

مدام دلهره ام ،بس که شهر اشوب است
نگاه ها همه اش پر ز زهر مسطور است

شهرو که بگردی
آدمای غمگین
دنبال رویاهاشونن
تو آشغالای رنگی...

برشی از ترانه

شهرِ بی حوصله ام باز به حرف آمده است
به خیابان بزن ای دوست که برف آمده است!

وقتی رفتی
شهر خالی شد
مگرتو چند نفر بودی

سبز باید بود
در چمنزارهای زنده ی مزرعه
قرمز در
لابه لای گل های شقایق دشت
آبی ...
در آسمان بی کران هستی
و خاکستری در
لابه لای خاکستر های به آتش کشیده شهر

رعنا ابراهیمی فرد

دلم هوایی می خواهد از جنس پاییز
درختانی که خدا با دستهایش برگهایشان را
رنگ آمیزی می کند.
پاییزی که دو نفرهایش خاطره می شود
روزهای کوتاهش پر است از التهاب شبهای طولانی عاشقانه
دلم پاییز می خواهد
کاش شهر من هم رنگ پاییز داشت...!

دوری و تهران بی تو با من جنگ دارد
در کوچه هایش با هوایت غرق دردم
این روزها حالی نپرس از من که بدجور
این شهر را یک شعر سرخ از غصه کردم

بعد از تو حسرت شد برایم مهربانی
اینجا تمام مردمش قهرند با هم
از ازدحام پوچشان پیداست...

ای کاش !
کمی شهر مراعاتم کند...
که هوایش هنوز هم بوی عطر تورا میدهد...

باغ


کافی نبود و نیست هزاران هزار سال

تا بازگو کند

آن لحظه ی گریخته ی جاودانه را

آن لحظه را که تنگ در آغوشم آمدی

آن لحظه را که تنگ در آغوشت آمدم

در باغ شهر ما

در نور بامداد زمستان شهر ما

شهری که زادگاه من و زادگاه...

از بس که چشم مست در این شهر دیده ام
حقا که می نمی خورم اکنون و سرخوشم

شهر من بی رحم است هر آنچه میبینم را به من میدهد، گاهی در این گیر و دار شلوغی اش زیبایی میبینم و گاهی نکبت و همهمه شهر من بی رحم است اما عادل، هر چه را من به او نسبت میدهم به من پس میدهد، بازتاب خودم را به...

روزی که آسمان چشمهایت شد
و
ابری اشکهایت
یک شهر را بارانی کرد

در همه شهر خبر شد که تو معشوق منی

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد

باور نکنی هرکس لبخند به رویت زد

این شهر که می بینی عشاق دغل دارد

این شهر قدم های مارا از دست باران دور نگه داشته بود
او هم می دانست کسی مانند ما تکرار نمیشود ...

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده