بچه که بودم هروقت با خدا حرف میزدم میگفتم خدایا توروخدا نزار بزرگ بشم ، بزار همینجوری بچه بمونم انگار تلخی داروهامو زیر زبونم حس میکردم انگار میدونستم قراره تمام سهمم از دنیا یه تخت گوشه ی بیمارستان باشه و یه مشت قرصای لعنتی ولی خدا حرفامو نشنید یا شایدم...
سنم را که میپرسند به طرز عجیبی در فکر فرو میروم نمیدانم چه جوابی بدهم شناسنامه ام سن زیادی نشان نمیدهد بهت زده به دستهایم نگاه میکنم مانند درخت بید در هوای سرد پاییز میلرزد نه این دستها قطعا صاحبی به قدمت زمستان دارد آرام انگشتانم را بر صورتم میکشم...
