دستهایم را دوست داشتم؛ دستهایم پر از چمن بود؛ بوی سبزینه ی سبز علف می داد؛ امّا افسوس حالا، در دستهایم تنها، چند خط زرد نامفهوم، مانده به جا! زهرا حکیمی بافقی، کتاب صدای پای احساس، ص ۱۶۳.
در امتداد دستهایم، خطی از ابهام، موج می زند؛ فال زندگانیم این روزها، تصویری ست، از دورنمای اشکهایم؛ نبض دستانم را، به گرمای دستانت می سپارم؛ تا خود، رگ عاطفه ام را، دریابی! زهرا حکیمی بافقی، کتاب صدای پای احساس، ص ۱۶۲.
دستهایم پیچک می شود دور تنت موهایم مثل بافه های ابریشم آبشار میشود روی مخملیه صورتت _تو و اما _تو باران می شوی و میباری.
سنم را که میپرسند به طرز عجیبی در فکر فرو میروم نمیدانم چه جوابی بدهم شناسنامه ام سن زیادی نشان نمیدهد بهت زده به دستهایم نگاه میکنم مانند درخت بید در هوای سرد پاییز میلرزد نه این دستها قطعا صاحبی به قدمت زمستان دارد آرام انگشتانم را بر صورتم میکشم...
دستهایم برای نوشتن از تو و قلبم برای عاشقانه گفتن برای تو هر روز می تپد تو آغازگر تمام عاشقانه های منی️ ️️️
