حسن سهرابی

غرق شدم در موج چشمانت ولی

پلک تو ساحل شد و من را ز چشمانت گرفت

حسن سهرابی

sohrabipoem

مرا از موج گیسویت پناهی نیست در این دریا

چه خوش باشد در این دریا

من و آن موج گیسویت

حسن سهرابی

وسوسه می کند مرا

خنده بی امان تو


گنه کنم یا نکنم

با لب چون کمان تو

حسن سهرابی

چه غریب است

نفسهای من اینک در آن شهر

که نفسهای تو در باور آن

گم شده است.

حسن سهرابی

عشق همان هندسهٔ ساده هستی است که در ضرب زمان گم شده است.
کاش اُستاد تفریق کند از دل ما غصه و غم را
حسن سهرابی

چشمان شب پر از خون شد

از سوز زمستان مرموز

از هجوم فتنه های عالم جانسوز

از ورود کلاغ های آمده در نیمروز

از روال کفتارهای آتش افروز

چشمان شب پر از خون شد

از بیگناهی اجساد آمده از گور

از مهربانی جلادهای آمده از دور

از چشم براهی مردان...