اول، همه عاشق اند.
چشمانت را می بینند
و آسمان را در دلت نقاشی می کنند.
اصرار می ورزند،
که تو همان گمشده ای،
همان رؤیای جاودانه.
اما...
وقتی در حصارشان اسیر می شوی،
آسمان،
به رنگ خاکستری درمی آید.
شوقی که روزی در نگاهشان می درخشید،
جای خود را به بی تفاوتی سردی می دهد
که انگار همیشه بوده.
تو را می خواهند،
نه برای دوست داشتن،
بلکه برای اینکه «باشی»،
بی صدا، بی هیچ توقعی.
و تو،
می مانی با خودت،
با قلبی که می پرسد:
«چگونه کسی که جهانم بود،
خودش را به غباری در باد بدل کرد؟»
باران کریمی آرپناهی
تاریخ انتشار
یازدهم آذر ماه۱۴۰۳
ساعت۱۵ و۳۰ دقیقه
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
