بدون شک جهان را به عشق کسی افریده اند ، و بهار را به عشق ترانه !
چه بهارقشنگی وقتی
باد میوزد و روسری یار را با خودش میبرد
چشم هایم محو زلف هایش میشود
انگار زلف هایش
از جنس آسمان شب بود وقتی در سیاهی چشمانش غرق میشودم یک نور از جنس عشق نگاهم را درگیر میکرد فهمیدم هیچ کس نمیتواند به اندازه او مهربان باشد هیچ کس به زیبایی او خدا را در اغوش نمیگرفت
اخر او ترانه بود عشق بهار ... !
ZibaMatn.IR