100 متن کوتاه اندوه ۱۴۰۳ جدید 2025

گفتی که:
چو خورشید٬ زنم سوی تو پر٬
چون ماه٬ شبی می کشم از پنجره سر!

اندوه٬ که خورشید شدی٬
تنگ غروب !

افسوس که مهتاب شدی٬
وقت سحر! 

صدای تو را / رنگ و بوی صدای تو را دوست دارم . صدای تو اندوه خیام را دارد. رنگ وبوی صدای تو را دوست ...

"هیچ‌چیز...
واقعی نیست
جز زخم زبان‌ها..."

بخند که جهان
با اندوه تو دگرگون نمی شود...

یه وقتایی همچی هست اما
همچی کافی نیست.
چون اصلا کافی نیست
چون اونی که باید باشه نیست

️نمی دانم که آیا این اندوه است
که ما را به تفکر وا می دارد
یا تفکر است که ما را اندوهگین می کند!

چارلز بوکوفسکی

پاییز ؛ بهار به بغض نشسته است ؛ در اندوه بیکران روزگار

بزرگ‌ترین گناهے را ڪہ یڪ انسان می‌تواند مرتڪب شود ، مرتڪب شده‌ام : خوشبخت نبوده‌ام !

s...♡

ای اندوه!
آیا زانوانت از زانو زدن بر
سینه هامان
به درد نیامد؟!

روسری های تو باعث شده زنبور عسل
جای گل، حسرت و اندوه به کندو ببرد

اندوه کسی را نکشت
اما مارا از همه چیز تهی ساخت

عجب‌ حوصله‌ ای‌
عجب‌ اندو‌ هی‌
عجب‌ پیر‌ شده‌ است‌
کوه‌

به اوﮔﻔتم ﺍﻧﺪﻭﻫﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺑﺴﭙﺎﺭ

ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﺳﺖ …

می ریزند

ﺳﭙﺮﺩ …

مرا ببخش ای دوست منﺑﯿﺨﺒﺮ بودم ﺍﺯ آﻧﮑﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍتﮐﺎﺝ ﺑﻮﺩ

در هزار توی زمان گم شدم
نمی دانم به کجا می روم
اصلا مقصدم کجاست
تا کی قرار است بروم
فقط می روم
غم و اندوه به دنبالم افتاده
می خواهد مرا در خود غرق کند

هر لحظه به زندگی تماشا کردم
نالیدم و خندیدم و حاشا کردم
جز حسرت و اندوه ندیدم هرگز
واله هرانچه را که پیدا کردم
♤♤♤
علی معصومی

اگر میخواهید واقعا زندگی کنید
باید تلاش کنید تا در اندوه دنیا
سرخوشانه مشارکت کنید.

-جوزف کمپل

اندوهِ من این است که در دفترِ شعرم
یک بیت به زیبایی چشمِ تو ندارم

به هر فصلی غمی ؛ هر صفحه ای اندوه انبوهی
وطن جان خسته ام ... پایان خوب داستانت کو

یکی مرغ برکوه بنشست و خاست

چه افزود بر کوه بازو چه کاست

من آن مرغم و مملکت کوه من

چو رفتم جهان را چه اندوه من

‌
حال مرا هرکس که می‌پرسد بگو:
خوب است

اشکش روان
اندوه جاری
زخم‌ها کاری‌ست

و فنجانی قهوه ی تلخ
می پاشم
بر چهره ی اندوه گرفته ی شب
که خواب از سرش بپرد شاید
و بیاد بیاورد
هر آنچه افسوس
که در من است
افسوس
که اندوه شب را
هیچ قهوه ای بهم نمیزند
جز نگاه هوسباز تو ...

در دلم
اندوه هزار جنگل بی برگ پاییزیست

دلتنگی
خوشه انگور سیاه است
لگدکوبش کن
لگدکوبش کن
بگذار ساعتی
سربسته بماند
مستت می کند اندوه

آرزویم این است که
صفحه غم و اندوه
در دفتر زندگیتان
همیشه سفید بماند...

اوقاتتون به وقت مهربانی
لبخندتون به رنگ عشق

اندوه ما در غم از دست دادن

پدر بزرگوارتان در واژه ها نمیگنجد

تنها می توانیم از خداوند برایتان صبری عظیم

و برای آن مرحوم روحی شاد و آرام طلب کنیم

نفس بکش...
عمیق ، آرام ، شادمان...!
بگو غم رد شود،
که قلبت،
آرامگاهِ اندوه نیست!

خیابان
غروب می کند
در اندوه گام هایم
خانه ام کجای شهر گم شده است؟

به گمانم اندوه،
پرنده ای ست تنها،
در غم جفت اش،
[غمگین]
که حدِ فاصلِ دو کوچ،
بال هایش را سست می کند.



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

چارلز بوکوفسکی :

و نمی دانستم آیا این اندوه است که ما را به تفکر وا می دارد یا تفکر است که ما را اندوهگین می کند!

فارغ نمی شوم از اندوه

دیری ست حامله ام

باران
همیشه اتفاقی نمی بارد
گاهی
اندوه من و توست
نازل می شود از آسمان

شعر
آخرین شفای اندوه
آدمی است...

آه مِن الفِرَاقَ
قَلْبی مَدفونٌ فی العِرَاقُ

بـــــدون تــــو...

چه نزدیک است که جان من به لب آید...

من با چشمان تو...
اندوه آزادی هزار ...
پرنده ی بی راه را
گریسته بودم
و تو نمی دانستی...

پنجشنبه ها
دنیا پوچ می شود!
تو می مانی،
و اندوه کسانی که
جای خالی شان تا ابد
در دلت تیر می کشد...

کم نشد از گریه اندوهی که در دل داشتم

پاک نتوان کرد با دامان تر آیینه را

دلتنگ خودم هستم .
این جمله ب تنهایی خودش یک دنیا حرف و فلسفه است .

می بینم ای رفیق ،اندوهت را
اوضاع زمانه، رنج انبوهت را
این دفتر، بیت بیت تقدیم به تو
باشعر ببند زخم آن روحت را

و چه اندوه غلیظی ست
جهانی که در آن عشق فریب است...

دلم ،ویرانه ای بود از غم و اندوه بی پایان
تو،این ویرانه را ،کوبیدی و،ویرانه تر کردی!
منی که،هرنفس ،دیوانه ات بودم،بگو آخر
چه سان آمد دلت ؟،کین سان،دلم را،پرشرر کردی؟!

از رهگذرها غیر اندوهی نمی ماند
از خرمن گل های بادآورده جز بویی

دردهایم
زبانم را جویده اند
در اندوهِ دستهایم
پاهایم
فرو ریخته اند
از برابر آینه
عبور میکنم
چقدر پلاسیده است
گربه ی ملوس ِرویاهایم!

می‌دانم هیچ کلمه‌ای از بار عظیم اندوهی که به دوش می‌کشی کم نمی‌کند، فقط می‌توانم بگویم من را در غم خودت شریک بدان. خدا به تو و همسرت صبر بدهد و روح جوانت قرین رحمت خدا باشد.

این حجم از فاجعه و اندوه !....
چه تسلیتی ؟ چه تسلایی ؟!

آدمی
بازمانده ی اندوه است؛
حرفهایش را
اشک هایش می زند.

کاش با تو نسبتی داشتم
مثل بهار که با شکوفه پرتقال
بوی خاک که با قطره های باران
یا اندوه که با سکوتِ ماه...
کاش با تو نسبتی داشتم

گفت اندوهت به برگها بسپار پاییز است می ریزند سپردم بیخبراز آنکه درخت خانه ام کاج بود

به ما کسی نگفته است
که خورشید
این همه اندوه را
با خود از کجا می آورد
هر روز !