موقع دلتنگی برای عزیزت است که می فهمی چقدر تنهایی! می فهمی دنیای بزرگِ بزرگِ تو تا چه اندازه کوچک و حقیر است. می فهمی دستی که از زمین و آسمان کوتاه است، تنها یک اصطلاح نیست، واقعیت دردناک زندگی خودت است.
مثل اینکه از گودالی، دره ای، چاهی عمیق و تاریک سُر بخوری به عمق، به ته جایی که معلوم نیست کجاست. می سُری پایین و پایین تر . نه حرفی می زنی ، نه تلاشی می کنی، نه فکر نجاتی و نه حتی فقط برای اینکه کاری کرده باشی ، دستت را به جایی بند می کنی. یک جورهایی وا می دهی انگار. چه بگویی که کسی را آزار ندهی؟ که حرف هایت کسی را غمگین نکنند؟ که اصلا بفهمند چه می گویی؟ و اساسا چرا باید دلتنگی را گفت؟ چه کسی، کجا، چطور، چه کاری می خواهد برایت بکند؟
.
ZibaMatn.IR