خوب که فکر کنی می بینی ما آدما حق داریم مرده پرست باشیم. که بذاریم یه آدم یا یه رابطه بمیره، بعد بگیم چقدر برامون عزیز بود. که بذاریم از دستمون بره بعد یادمون بیفته چقدر دوستش داشتیم.
آخه مرده ها آروم و بی صدا زیر خاک خوابیدن و هیچ کاری به کسی ندارن. نه حرفی میزنن، نه دلی میشکنن، نه اعصابی از کسی خورد می کنن.
خب دوست داشتنی تر از زنده هاان. دیگه ترسناک نیستن. دیگه آزارشون به کسی نمیرسه.
قصه رابطه هاام همینه! آدما ترجیح میدن یه رابطه تموم شه و خاطره های بدشو بریزن دور و یک عمر با خاطره های خوبش زندگی کنن، اما تو خود اون رابطه نمونن و اذیت بشن.
فکر می کنی این همه آدم دلتنگ که از عشقشون جدا شدن و الان با یادش زندگی می کنن، نمیتونستن کنارش بمونن که دلتنگ نشن؟
چرا میشد! منتها خود اون معشوق به اندازه خاطره هاش خوب و دوست داشتنی و قشنگ نبوده لابد!!
یه رابطه ی مرده ام مث یه آدمِ مرده بی آزاره و دیگه ترس و ناراحتی توش نیست و فقط خاطره ی خوب ازش به جا مونده.
ما آدما حق داریم مرده پرست باشیم.
مرده ها دل نمیشکنن. و دیگه دستشون نمیرسه خاطره های خوش قدیمی رو ازمون بگیرن.
واسه همین امنن واسه شنیدن هر احساس و علاقه ای!

مانگ میرزایی
ZibaMatn.IR