متن خاطره

بی تو شبها همدمم،
خاطره های چشم توست.

آدما گریه نمی‌کنن… نمی‌کنن
یهو صدای یه آهنگ قدیمی میاد، گریه می‌کنن
یه لباس کهنه می‌بینن، یه عکس قدیمی، یه خاطره گم‌شده…
یه پیام نخونده، یه اسم آشنا توی لیست مخاطبا
یه بوی آشنا توی خیابون…

آدما گریه نمی‌کنن از درد،
از بغضی گریه می‌کنن که جا خوش کرده تو...

نیست جز چشم سیاهت،
چشمی اندر خاطرم

گفتی که ماه تا همیشه هست
قول هات چرا بازم شکست
تقصیر من تقصیر تو
معنی نمیده بدون تو
این شهر اصلاً مثل قبل نیست
خندون و خوشحال از این به بعد نیست
بجز خاطره هیچی توو قلبم نیست
صدامو داری رفیق من
از وقتی رفتی من یکی دیگم
دلم...

رهگذر خاطره، سایه‌ای است بر سنگفرشِ ذهن، ردپایش نه بر خاک، که بر دل حک می‌شود...

می‌آید، بی‌آنکه درِ روزگار را بکوبد
عبور می‌کند، بی‌آنکه ردپایی از حضورش برجای بماند...
عطری محو از گذشته در هوای اکنون می‌پاشد،
آفتابی که بر بامِ دل طلوع کرد و غروبش را کسی ندید....

نگاهش به آینه افتاد. صورت، دیگر آن طراوت جوانی را نداشت. خطوط، مثل رد پای زمان، روی صورتش جا خوش کرده بودند؛ هر خط، انگار یک خاطره بود، یک خنده، یک شب بیداری. موهایش هم دیگر سیاهیِ سابق را نداشتند؛ رشته‌های سفید لابه‌لای‌شان خودنمایی می‌کرد. دست‌ها، همان‌ها که یک روز...

میدونی چی واقعا ترسناکه؟ اینکه بخوای یه چیزی رو فراموش کنی، به طور کامل از ذهنت پاکش کنی، اما هیچوقت نمیتونی... همیشه هست و هر جا که بری مثل روح دنبالته...

مگر به وقت مردنم.

بپره فکر چشمات از سرم

پنجره‌ای به پرواز
برای کبوتر رفته‌ات

از دل حیاط
افتاده بود
روی لبه‌ی پنجره
مثل تکه‌ای از خستگیِ جهان...

چشم‌هایش،
پر از اضطراب بود
و بالش،
تار و لرزان
مثل خواب‌های بی‌پناه.

او را گرفتم
در پناه دستانم
در آغوشی
که از نان و ترانه پر بود
و هر شب...

دلت که تنگ باشد،
باران هم تسکین نیست،
شعر هم مرهم نمی‌شود،
و هیچ آغوشی وسعت اندوهت را کم نمی‌کند...

دلت که تنگ باشد،
صدای خنده‌ها در گوشت محو می‌شود،
کوچه‌ها بوی دلتنگی می‌گیرند،
و هر مسیر، تو را به خاطره‌ای قدیمی می‌کشاند...

دلت که تنگ باشد،
دیگر فرقی نمی‌کند...

صلیب سرخ

وَ باز سایه ی زاغی میانِ شب لرزید
خبر رسید خیالی دوباره بیدار است
کنارِ چَنگ و دولا چنگ سَربه زیر سیاه
سونات خاطره در آستین گیتار است



تمام زندگیم جیره خوار شعر شده
از آن زمان که تو را لایِ مثنوی دیده
شبیه تخمِ هنر پای منبر...

دلتنگی،
یعنی عطرش
در اتاق پیچیده باشد؛
خودش نباشد،
و تا صبح با خیالش بیدار بمانی...

فنجانِ قهوه را
بر میزِ چوبیِ خاموش می‌گذارم
و تو،
از لابه‌لایِ بخارِ داغ
چون پروانه‌ای سپید
رها می‌شوی از پیله‌ی دوری.

خاطره‌ها،
چون دانه‌های قهوه
در آسیابِ مغز
آرام می‌چرخند
و عطرِ بودن‌ات
تمامِ اتاق را
به یادِ تو می‌سپارد.

پنجره باز است
و باد
موهای تو را
از...

همیشه میگن تنها چیزی که برای آدم میمونه خودشِ ولی این روزها به این نتیجه رسیدم
با رفتن یکسری از آدم ها حتی اون خودِ آدم هم باهاشون رفتنی میشه و قلبی جا میمونه که دلتنگیش تمومی نداره‌...
اون دلتنگی مثل نفس کشیدن گاهی بالا و پایین میشه اما همیشگیه،گاهی...

خانه‌ی پدری/
از دری که دیگر نیست/
وارد می شوم

مثل سابق پیشِ چشمانم نداری جایگاه...

تو خودت خواسته ای باز دلم را ببری
من هنوزم نگرانم که به یغما ببری

تو که طوفانی و ویرانگر و بی‌رحم شدی
حق نداری که دلم را به تماشا ببری

بی‌خبر آمده‌ای بی‌خبر از من می‌روی
که در این قصه دلی خسته به فردا ببری

تو که طوفانی و...

شده دلتنگِ کسی باشی و از شدت حزن گریه بر شانه ی بالِش کُنی و خواب شَوی؟ شده با عطرِ به جا مانده ای از رهگذری رنگِ رخساره ببازی ، مست و بی تاب شوی؟

دیگر برایت نمی‌نویسم،
نمی‌گویم دلتنگم،
نمی‌پرسم چرا نماندی…
فقط گاهی
می‌نشینم روبه‌روی دیوار،
و فکر می‌کنم
شاید اگر دیوار بودی
مهربان‌تر بودی.
من را دوست نداشتی،
و من،
با همان دوست نداشتنت
سال‌ها زندگی ساختم.
خانه‌ای از خیال،
که تو حتی سایه‌ات را هم
به آن قرض ندادی.
من آن...

سنجاق می کنم
بوی پیراهنت را
بر لبان خشکیده دلتنگی ،
وقتی اشک
می شوید
خاطرات غم گرفته ی رفتن را...

در آینه
پیرمردی ایستاده است
و
موهای دماغش را
با درد میکند.

چگونه سر کنم لحظه لحظه‌های خود را
نزدیکم اما خیلی دور، ای مردم شهر
هر زنده‌ای یک قصه، قصه‌ام گنگ و ناشناخته
کلمات می‌رقصند، در دلم، مانند یک رویا

به هر گوشه‌ای می‌روم، خاطرات شگفت
بوی عشق و مهربانی در هوای سردم بماند
چشمانم را می‌بندم، تو را در ذهن...

ای آسمان، بگو که چرا تیره گشته‌ای؟
در سوگ او نسیم شدی، خیره گشته‌ای.

اسفند ماه آمد و دل سوخت همچو شمع،
آه ای زمانه، از چه تو این‌گونه گشته‌ای؟

زن‌دایی مهربان که چو خورشید روشنی،
خاموش گشت و رفت، تو ای ماه، خفته‌ای؟

دلتنگی‌ام چو موج، به ساحل نمی‌رسد،...

تو....
از کدامین اتفاق افتاده ای
مرورت که می کنم
شادمانی از گونه هایم سُر می خورد