من از تمامِ جهان، نامِ ناتمامِ تواَم
تمامِ کوچه ی بن بست را به نامِ توام!
تمامِ کوچه پس از رفتنت سیاه شده
مسیرِ خانه ی من با تو اشتباه شده!!
شروعِ رفتنت آغازِ گم شدن ها بود
کسی در این نوسان روی تاب، تنها بود
کسی شبیهِ من از اعتیادِ تنهایی...
اثر نمیکند از غم، پُمادِ تنهایی!
درونِ خلوتم از احتیاج میمیرم
از عشق و درد و غمِ لاعلاج میمیرم!
چگونه؟ با که؟ از آن سمتِ جوب میرفتی؟؟
غروب آمدی و در غروب، میرفتی!
ZibaMatn.IR
