بعضی آدمها عین لیموی چهارفصل هستن...همزمان شکوفه دارن..میوه دارن..جوونه دارن... برگ ریزون دارن...عطر دارن...اینها تنها کسانی هستند که زندگی رو فهمیدن و باهاش راه اومدن...بعضی ها هم مثل من هستن...یک درخت نخل که از بد روزگار تو جایی سبز شده که نباید ...هوای محیط رو دوست ندارن...خاک رو دوست ندارن...درختهای مجاور باهاش سازگار نیستن...و همیشه دلتنگ شرجی جنوب و آفتاب داغ هست...ما نخل های غریب و بی سرزمین هیچوقت تو غربت ثمر نمیدیم ...شاخه های سبز و سایه های گسترده نداریم...اما تو گوشمون زمزمه دریا همیشه زنده هست...دلهای کوچیکمون اونقدر گرم هست که شب های زمستون چهارتا گنجشک سرمازده رو پناه بدیم و براشون از جنوب و آفتاب و دریا لالایی بخونیم...ما اگه جای درست نیستیم ولی دلمون جایی هست که باید باشه...شاید وطنمون دیگه ما رو نخواد... اما ما یادمون نمیره خونمون کجاست..
ZibaMatn.IR