100 متن کوتاه فریاد ۱۴۰۳ جدید 2024

وقتی به خودمان دروغ می گوییم آن را بلند تر فریاد می زنیم..

-بس که خمیازۀ فریاد کشیدم،
دیری‌ست ؛
خواب‌هایم همه کابوس،
همه فریادند…

راه خواهم افتاد
باز از ریشه به برگ
باز از بود به هست
باز از خاموشی تا فریاد...

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار آلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور

روزهایی که بی تو می ‌گذرد
گرچه با یاد توست ثانیه‌ هاش
آرزو باز می کشد فریاد
در کنار تو می‌گذشت ای کاش

برای بعضی درد ها
نه می توان گریه کرد ...
نه می توان فریاد زد ...
برای بعضی از دردها...
فقط می توان
نگاه کرد و شکست ...

زیبایی عشق

به سکوت است نه فریاد

پس با تمام سکوتم

دوستت دارم

فریاد ز دست چون تو فریاد رسی

می کشد فریاد
نگاه تو
در قاب خالی دیوار

آرزوی بزرگتری ندارم

جز اینکه
غصه های چسبیده ی گلو را
فریاد کنم
آی دروازه ها
یاری می کنید؟

ناله را هر چند می خواهم که پنهان بر کشم
سینه می گوید که من تنگ آمدم فریاد کن

در خموشی های من فریادهاست
آنکه دریابد چه می گویم کجاست؟

قلبت‌ مال منه
بگو اینو
داد بزن
چه فرشته ای همراه منه...

آه ای بغض فروخورده کمی فریاد باش
حبس را بشکن، رها شو، پر بکش، آزاد باش

قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی…
من درد مشترکم
مرا فریاد کن

خون می‌رود نهفته از این زخم اندرون
ماندم خموش و آه که فریاد داشت درد...

بهار آیینه یاد تو باشد
گل خورشید همزاد تو باشد
به هر دشتی که سرخ از خون مردی است
طنین سبز فریاد تو باشد

دلم فریاد می‌خواهد
ولی در انزوای خویش
چه بی‌آزار با دیوار نجوا می‌کنم
هر شب...

خرسند بود
به سردخانه که می بردیمش
از خانه ی سردمان
دیگر نمی لرزید
در دهان نیمه بازش
ته مانده ی فریادی می درخشید
و هنوز
سوختگی سینه اش را پنهان می کرد
پدرم مرده بود

زنده را تا زنده است باید به فریادش رسید
ورنه بر سنگ مزارش آب پاشیدن چه سود

صدای تیشه فرهاد
دوباره میکشد فریاد
‎که ای شیرین‌تر از جانم
چرا بردی مرا از یاد...

عاشقی را شرط تنها ناله و فریاد نیست
تا کَسی از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست 

از دیوارها / غم میبارد.../ کوچه ها / بهت زده / خیابان را / بغض گرفته / گلوی میدان / پُر از فریاد / چه کسی/ این پیراهنِ سیاه را به تنِ ما کرده است...! / به کجای وطنم دست بکشم / که نگوید آ...خ

‌‌
من امّا
جلوى دخترمان
روزى هزار بار قربان صدقه ات میروم!
چشم و گوشش باز شود اتفاقاً...
باید بفهمد
* مَرد *خواستنش را فریاد میزند!
‌

ازدیوار چین/تا چینِ و چروک جاده ی ابریشم/فریاد در نهالستانهای توت رشت

زنده بودم به خدا هرچه کشیدم فریاد…
نه کسی بود دراین شهرنه فریاد رسی.. بنویسید فقط روی مزارم ای داد…
خانه ی غصه شود تابه قیامت آباد…

از پشت تریبون دلم عشق چنین گفت:
«محبوب تو زیباست، قشنگ است، ملیح است»

اعضای وجودم همه فریاد کشیدند:
«احسنت صحیح است، صحیح است، صحیح است»

یک بوسه تو میل به بوس دگرم کرد
فریاد ازاین أب نمک تشنه ترم کرد

حوصله سکوت
اگر سر رفت!
چاره دگر فریاد است

من اگر می دانستم
بعضی ها را باید بلند بلند
دوست داشت

بطور یقین
تو را با فریاد می سرودم
تا دلم
تمام بایدها
و نباید ها را رها کند
و از عشق سخن بگوید ...️

من اگر از رسوایی میترسیدم
دهانم بوی دوستت دارم نمیداد
چشمهایم فریاد نمیزدند،
و قلبم نمی تپید...!

ما دور افتادگان را قدرت فریاد نیست

چقدر سخت می شود
یک جاهایی از زندگی
وقتی گلویت
پر از فریادهای خاک خورده است
ولی از ترس جدایی
و ویرانی سالهای عمرت
محکوم به سکوت می شوی!

نقش می شود
بر سنگ فرش دل
حرکات موزون
خاطرات
برگ
برگ
فریاد...

فریاد بزن بغض، بگو درد خودت را
تا کی همه شب چشم تر و بالش نمناک ؟

تو چقدر مُفت فروختی ،
به فریاد همه ؛
زمزمه ی حالِ مرا ...

تابوتم

آه درختی است

فریاد می زند

زندگی را

به نبودنِ تو فکر کردم
و فریاد کشیدم: «دنیا!
واقعاً می توانی از این هم غم انگیزتر بشوی؟»

آیا کسی هست که بی واژه مرا بفهمد؟

من در سکوتم فریاد میزنم!

ارس آرامی

باید جوری فریاد دوستت دارم سر داد
که مزه خون را در گلو حس کرد
باید فهمید حتی گفتن آن جمله تاوان دارد
چه برسد پای آن ماندن!

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

احمد شاملو:

من آن دریای آرامم
که درمن ؛
فریاد همه طوفانهاست ....

فریاد

خاک می شوند
پشت درهای بسته
فریادهای بی صدا

اینجا دنیایی است پر از آدمی
که متولد می شوند از دردها
اما صدایشان بگوش نمی رسد....!
رقیه سلطانی

هر لحظه ثانیه شمار
نبودنت را فریاد می زند
ضربان قلبم چه ناکوک می شود
وقتی که ساعت
به وقت نبودنت
کوک است


مجید رفیع زاد

مرا جز تو یاری نیست
ای مرحم دل
باشد که زخم هایم روزی به فریادم برسند

میخوام جوری سکوت کنم که فراصوت فریادم رو فقط مورچه ها بشنوند

تاریکی شب
موهایت را به خاطرم می آورد
و سکوتش
چشم هایت را
آنگاه که تو پلک می بندی
و من چون ناله ی مرغ سحرخیز
پر از فریاد می شوم


مجید رفیع زاد

فریاد سکوت
و ترس نداشتنت
هر شب مرا محاصره می کند
دیگر چاره ای جز شکستن بغض نیست
و خیالت تنها دلگرمی من است
تا در آغوش شب
پناه ببرم به شانه هایی امن
برای باریدن


مجید رفیع زاد

نیستی
و در نبودنت
از سردی فاصله می لرزم
برف دوری ات
قلبم را سفیدپوش کرده
و من با نگاهی منتظر
خیره ام به جاده ای سفید
تا که خورشید نگاهت
به فریادم برسد


مجید رفیع زاد

فریاد کن، حسّ تبی، با دلِ خود!
پرواز کن، تا تپشی؛ تا دلِ خود!
وقتی، دلت، می تپد از، بلبلِ مِهر،
در یاد کن، یا تبِ گُل؛ یا دلِ خود!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب دل گویه های بانوی احساس

ظلمِ بی حد، تمامِ دنیا را،/ کرده تاراج و رفته از هر جا/
التهابی که می سروده، از،/ حسّ نابی که محوِ فریادی ست/
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

پشت این دیوارها
هر لحظه فریادی می دهد جان
و من در توهم این کوچه ی بن بست
به فرار می اندیشم...

نگاه آبی آسمان را دوست دارم؛
وقتی:
در سحرگاهان راز،
با محبّت؛
با مهر،
اشکی از نور می بارد؛
و خدای را،
در باورم فریاد می سازد…
زهرا حکیمی بافقی، کتاب راز و نیاز.