وقتی می گم هیچ کس، یعنی دقیقا هیچ کس.
روزای زیادی باید بگذره تا آدم قانع بشه فقط خودش هست و خودش. تا باورش بشه از بقیه به جز یه اسم و چندتا خاطره ی کوچیک چیزی براش نمی مونه.
بیست سال! چهل سال! هفتاد سال زندگی، فقط برای تلمبار کردن اسم روی اسمه. برای جایگزین کردن خاطره جای خاطره. اما حاصل جمع همشون می شه صفر.
یه روز می شینی عمرت رو ورق می زنی،
سیر تا پیازت رو واسه خودت تعریف می کنی.
اینجاس که می فهمی، چقدر برای «هیچ کس» نگران شدی.
چقدر برای «هیچ کس» غصه خوردی.
چقدر برای «هیچ کس» دلتنگ شدی.
چقدر برای «هیچ کس» دعا کردی.
چقدر با تمام وجود برای «هیچ کس» بودی.
یه روز به خودت میای و به اطرافت نگاه می کنی.. «هیچ کس» نیست.
دقیقا «هیچ کس».
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
