متن هیچ کس

در دلت هیچ کسی غیر مرا راه مده
جزتو هم هیچ کسی در دل این عاشق نیست
اعظم کلیابی بانوی کاشانی

بی نظیری،هیچ کس حتی کمی مثل تو نیست
عشق اول! عشق آخر!گنج نایابم تویی

وقتی می گم هیچ کس، یعنی دقیقا هیچ کس.
روزای زیادی باید بگذره تا آدم قانع بشه فقط خودش هست و خودش. تا باورش بشه از بقیه به جز یه اسم و چندتا خاطره ی کوچیک چیزی براش نمی مونه.
بیست سال! چهل سال! هفتاد سال زندگی، فقط برای تلمبار...

از وسعت تنهایی ام آن قدر بگویم
تنها کَسِ من بودی و من هیچ کَسِ تو

کدام پل
در کجای جهان
شکسته است
که هیچ کس به خانه اش نمی رسد

هیچ‌کس جای تو را در خاطراتم پر نکرد
بردی از یادم ولی یادت فراموشم نشد ...

هیچ کس
رمق گریه کردن ندارد امروز
چه رسد به خنده
که رنج اش بیشتر است
درخت های راش از هم فاصله گرفته اند
انقدر که دیگر جنگلی پیدا نمی شود
بین این همه بد و بیراه که روی زمین
افتاده است...

این شعر، آخرین غزل من برای توست
تقدیم شد به دار و ندارم، به هیچ کس...
.

از وسعت تنهایی ام آنقدر بگویم
تنها کس من بودی و من هیچ کس تو