دلتنگی، موجود عجیبیست.
حسود، شکننده و حساس است.
دلتنگی، شخصیت مخصوصِ خودش را دارد و اگر نتوانیم آن را به درستی مهار کنیم و نتوانیم ذاتش را ببینیم و بپذیریم، میتواند در رابطه مان نوسان ایجاد کند.
دلتنگی، میتواند ترکیبی از غم و خشم باشد.
یا گاهی ترکیبی از غم و ترس.
اما آنچه که مشخص است این است که ما برای کسی دلتنگ میشویم که دوستش داریم.
اما در بیشتر مواقع، ما یادمان میرود که در دلتنگی محبت کنیم و مهرمان را نشان دهیم چون شدت غم، خشم و ترس ممکن است بیشتر باشد.
معمولا دلتنگی میتواند به صمیمیت ضربه بزند، ضرورتا آسیب نمیرساند اما میتواند رابطه را دچار طوفان های سطحی کند. چون معمولا تمرکز ما میرود سمت نشان دادنِ خشم و غم و ترسمان که البته طبیعی ست اما مهرورزیدن یک مرهم همیشگی ست و قطعا احساسی ست که باید بروز داده شود تا کمی از تلخیِ فاصله و دلتنگی کم شود.
یادمان باشد که آسان ترین راه در دلتنگ شدن، دور شدن است و سخت ترین راه، نزدیک نگه داشتن قلب هاست و تنها مهر میتواند این نزدیکی را به وجود آورد.
یادمان باشد که وقتی به صورت فیزیکی از کسی که دوستش داریم دور میشویم قرار نیست به صورتِ احساسی هم از او دور شویم. این یک نقشه ی قدیمی ست که ذهنِ همیشه دنبالِ اضطراب و ناراحتی آن را میسازد.
قرار نیست فاصله های کوتاه، به صمیمیت رابطه مان آسیب بزند اگر بدانیم که شخصیتِ دلتنگی چطور کار میکند و چطور از داستان های ذهنمان دور شویم و با مهر به کسی که دوستش داریم نزدیک شویم.
بدانیم که وقتی دلتنگ میشویم، حسود، حساس، شکننده و مستعدِ دور شدن هستیم.
گولِ فاصله های کوتاه را نخوریم.
دور نشویم وقتی دور شده ایم.

پونه مقیمی
ZibaMatn.IR