اگر زنده بمانیم
بیست سال بعد باهم برخورد کنیم
در چهره ات نقش لال سال ها
و در صورت من شبیه این چیزی خواهد بود
دو پیر گوژپشت
تکیه داده به درخت
به جوانی سال های دور
سَرَک خواهد کشید
دستان مان که رگ هایش بیرون زده
مثل دو عنکبوت به هم خواهد رسید
در تارهای تنیده ی پیری
به تپش درخواهیم آمد
دست هایمان جدا خواهد شد
مثل دو عنکبوت خسته

مثل غنچه از کنارمان
دختران
جوانان چنارقامت رد خواهد شد
تو مرا جست وجو خواهی کرد
و من تو را در میان آن ها
این تاریکی موعود را
به روشنایی خواهیم سپرد

تو در چهره ی من
من در صورت تو خواهم دید
جوانی خمیده ی مان را
برای این که زمان بگذرد
سخن را به سخن پیوند خواهیم زد
به تلخی خواهیم گریست
به این خنده های بی دندان مان

اگر زنده بمانیم
بیست سال بعد باهم برخورد کنیم
یا در کوچه یا در بلوار
آن هایی که ما را خواهند دید به تلخی خواهند خندید
پایی مال خودمان ، پایی تکیده به عصا
یک پای مان بر لب گور

زمان را فریب داده به سینما خواهیم رفت
فیلم را نه
جوانانی بوسه زن را که در ردیف انتهایی نشسته اند
خواهیم پایید
هرازگاهی در اکران
نگاه های مان بوسه خواهند داد
در چشم های مان گل خواهد داد
باران خاطره های مان
نخواهیم فهمید که خواب
کی ما را با خود برد
با صدای خدمت گزار بیدار خواهیم شد
بلند شوید
فیلم خیلی وقت است که تمام شده

نصرت کسمنلی
ZibaMatn.IR