خسته ایم،
از به هر دری برای خوشی زدن و،
پیدا نکردنِ چند صباحی حتی دلخوشی!
درمانده ترینیم،
از اینکه اینهمه عادت کردیم به خواستن و نرسیدن؛
از اینکه قلبمان اینهمه بی تفاوت شده به نشدن؛
از اینکه نقلِ هر محفل دو نفره ای شده
دوست داشتن های بی سر و ته؛
ما
آشفته ترینیم و بی قرار،
از بی مقصدیِ تمامِ واژه هایی که برای هم مینویسیم،
از واژه هایی که مینویسیم و
دستمان به ارسالش نمیرود از ترسِ فهمیده نشدن؛
از کلمه هایی که نوشتیم و دیر شده برای ارسالش؛
چقدر درمانده ایم ما،
برای تمام دوست داشتن هایی که به زبان نمی آوریم،
برای تمام بغض هایی که وا نمیکنیم،
برای شریکِ هم شدن هایی که تعهدی بینشان نیست؛
چقدر خالی شده دست و دلمان،
از خبر هایی که شنیدنش قند توی دلمان آب کند،
از خواستن هایی که رسیدنش کاممان را شیرین کند؛
ما
توی خرابه های متروک،
لای تلخیِ عادت شده ی همیشگی مان،
"چقدر دچارِ قحطیِ حال خوبیم!"
ZibaMatn.IR