🌱

همه ی ما با رنج های بیشماری همراه ایم.
رنج هایی که گاه کتمان می شوند و گاه با لبخندهای تصنعی پنهان.
ما برای فرار از این غم ناگریز، به مسکن های آنی رجوع میکنیم؛ مسکن هایی مانند گذران اوقات خوش با یک دوست، سفر، مهمانی، پیاده روی، و فراموشی واقعیت با جایگزینی لحظه ای خوش.

اما اگر این مسکن ها مرحمِ دردند چرا با اولین رنج،با اولین سکوت و تاریکی، گویی دیواری عظیم از ناکامی ها و شکست های گذشته روی سرمان آوار می شود؟
چرا گاه گاه سنگینی غمی را در وجودمان حس میکنیم،
غمی که در خاطرمان نیست ولی سایه سردش همراهمان شده.
ما اغلب با اندوهی مواجه می شویم بی آنکه دلیل عینی و مشخصی را برایش بیابیم.
اگر به ذهن نیمه هوشیار و خود درونیمان رجوع کنیم زخمی نمایان می شود که ریشه در سال هایی دور دارد.
دردی که باورِ اشتباهِ فراموشی و بهبود در گذرِ زمان رد زخم را درمان نشده باقی گذاشته است.

بی شک تنها راه رهایی در پذیرش و درمان درد است.
پذیرش زخم های کودکی، پذیرش گذشته به همان شکلی که گذشته و دست برداشتن از سرزنش خود تنها راه رهایی از درد هاخاکستریست.
(دردهای خاکستری شامل دردهایست که در گذشته رها شده اند بی آنکه در مان شوند و حال سایه ایی غباراندود از خود روی لحظه هایمان به جاگذاشته اند).
همانطور که مگان دیوان در کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست می گوید:اتفاقات سخت و دردناک و وحشتناک رخ می دهند؛ این طبیعتِ زنده بودن در این جهان است. همه چیز پایانی خوش ندارد. هر اتفاقی دلیلی ندارد. در اینجا مسیر واقعی، راه واقعیِ پیشِ رو، انکار این نیست که دردِ پایان ناپذیر وجود دارد، بلکه در پذیرشِ وجودِ آن است؛ در تبدیل شدن به فرهنگی آن قدر قوی است که بتواند درد را همان چیزی ببیند که هست
✍️آنا قهاری

@ananevis 🌱
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
آنا قهاری