چه دورانیست فریادا، که دیگر همزبانی نیست
میان کنجِ تنهایی، نگاهِ مهربانی نیست
چه دورانیست،غم افزون و دل؛پرخون و دیده تر
که حتی، آشنایان را ز غمخواری نشانی نیست
به طاقِ ابرویِ جانان ، نمانده طاقتی درجان
ولی با این همه، در دیدگان؛اشکِ روانی نیست
دلا! بیزارم از این زندگانی، نیست یکرنگی
صداقت نیست، دلتنگم؛ چرا آرامِ جانی نیست
تمام گلستان، دردا ! شده افسرده و بی جان
که جولان میدهد زاغی ومرغ نغمه خوانی نیست
دلِ آشفته، سوزان و خزان شد گلستانِ عشق
چه دورانیست فریادا! که دل را دلستانی نیست
چه دورانیست فریادا!که حسرت جای شادیهاست
نمی خندد گل و سبزه، که عشق باغبانی نیست
بادصبا
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
آوای باد صبا